Μεγάαααααλη η χάρη του...

Αγαπητή μου Σόφη,

    Γιορτάζει η πόλη μας Σοφάκη σήμερα. Διπλή γιορτή. Πολιούχο και λευτεριά (ποια;!;!) Φέτος δε, είναι και μεγάλη επέτειος. Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ημέρα που απελευθερώθηκε η πόλη από τους Τούρκους. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος προέλασε και πέρασε ως έφιππος απελευθερωτής την Λεωφόρο Νίκης (βέβαια αυτό έγινε την επομένη αλλά χάριν του μύθου το διατηρώ)
Έχω δύο ερωτήσεις να κάνω: 1ον Αν το timing ήταν διαφορετικό και οι Βούλγαροι δεν έρχονταν δεύτεροι με διαφορά λίγων ωρών για την κατάληψη της πόλης (να'ναι καλά ο Βενιζέλος, εκεί που είναι γιατί έπεισε τον "απελευθερωτή" διάδοχο Κωνσταντίνο να πάει προς Θεσσαλονίκη και όχι προς Μοναστήρι που είχε σκοπό ) μήπως τώρα θα με λέγανε Γιορντάνα ή κάπως έτσι;
2ον Γιατί όλοι οι απελευθερωτές (έστω και γιαλαντζί) σωθήκανε και τώρα το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι οι "βάρβαροι";
    Τα 100 χρόνια λοιπόν από εκείνη την ημέρα γιορτάζουμε σήμερα .Στην συμπρωτεύουσα (πρέπει να είμαστε η μοναδική χωρά στον κόσμο που έχει και συμπρωτεύουσα) μαζεύτηκαν οι κεφαλές του τόπου για να τιμήσουν την επέτειο. Το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης σημαιοστολίστηκε με πάσης φύσεως σημαίες και κορδέλες. Ο Άγιος Δημήτριος ΄ήταν αποκλεισμένος από παντού και για να πας να ανάψεις κερί έπρεπε , λέει, να έχεις πρόσκληση ή να είχες ελεγχθεί από την αστυνομία!!Φαίνεται πως οι κεφαλές (ή μετατόπιση του τόνου προς τα αριστερά είναι προαιρετική!)κάτι φοβόντουσαν.Ίσως κάποιο Total 2% ; Ίσως κάποιο αβγό βιολογικής καλλιέργειας; Ίσως κάποια "ουουουουου". Τα τελευταία τουλάχιστον δεν μπόρεσαν να τα αποφύγουν.
     Εκείνοι παρόλα αυτά μπήκαν στο ναό.Φαίνεται φοβόντουσαν πιο πολύ τα φυσικά από τα υπερφυσικά.Μπορεί ένα Total να κερδίσει σε δύναμη τον καβαλάρη άγιο ;Ολόκληρος παλαιστής, πολεμιστής Λυαίος και κιότισε μπροστά στον νεαρό τότε Δημήτριο και ένας πρωθυπουργός Αντωνάκης πως δεν ένιωσε ούτε ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά από κοτζάμ Άγιο ! Άραγε δεν τσίμπησε καθόλου η άκρη από το δόρυ του. Άγιε μου Δημήτριε Μεγαλομάρτυρας ήσουν  εσύ αλλά μεγαλομάρτυρες κοντεύουμε να γίνουμε κι εμείς με τους καιρούς που ζούμε. Εγώ ξέρεις, με τα Θεία γενικά έχω μία σχέση , όχι να πεις του τρελού έρωτα , μάλλον του γάμου από βόλεμα. Όμως από 'σένα που σ'αγαπώ και τα λέμε χρόνια τώρα, έχω απαιτήσεις.Πάρε το δόρυ και ξεκίνα!!
     Αχ, βρε Σοφάκη μπορεί σήμερα να μου βγήκε λίγο το επαναστατικό αλλά είναι επίκαιρο. Άλλωστε εντός των ημερών πρόκειται να γιορτάσουμε με λαμπρότητα, με παρελάσεις των χιλιάδων ευρώ ,πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών ακόμη περισσότερων χιλιάδων ευρώ ,πλαστικά σημαιάκια και άπειρες φανφάρες, την επέτειο του ΟΧΙ . Εγώ ξέρω πως όταν τιμάς νεκρούς έχει ησυχία και όχι βουητά από παπαρολογίες!Όταν θέλεις να κρατήσεις ζωντανούς αυτούς που φύγανε βοηθάς τους πιο νέους να μάθουνε γι'αυτούς,τι κέρδισαν από τον αγώνα τους και τι να αποφύγουν από τα λάθη τους.
     Γι'αυτό σου λέω Σοφάκη αφού ο Άγιος μετά από όλο αυτά και με όλους αυτούς που μπήκαν σήμερα μέσα ,κρατάει ακόμη το ναό του όρθιο και δεν μας τον έχει φέρει στο κεφάλι :μεγάααααλη η χάρη του !!!!
     Αυτά κοριτσάκι.

     Σε φιλώ γλυκά

     Καλή σου νύχτα.

Για τα parties ρε γαμώτο..

Αγαπημένη μου Σόφη,
      Σήμερα το απόγευμα είδα το άλμπουμ από το γάμο μου. Στο καινούριο μας σπίτι το βάλαμε να αναπαύεται με μεγαλοπρέπεια στο νέο μεγάλο ράφι, που βάλαμε στον τοίχο πάνω από τη συρταριέρα στην κρεβατοκάμαρα. Α, δεν σου είπα η κρεβατοκάμαρα είναι πλέον πλήρης σε ένα δωμάτιο.Όταν είδαμε ότι όλα (κρεβάτι, ντουλάπα, συρταριέρα και κομοδίνα) χωρούσαν, αναφωνήσαμε "Θαύμα, θαύμα". Εκεί λοιπόν στη πλήρη κρεβατοκάμαρά μας, δίπλα στο κουτί με τα στέφανα στέκεται και περιμένει τη στιγμή της νοσταλγίας για να ανοίξει.
     Βλέποντας τις φωτογραφίες θυμήθηκα αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω στο γάμο λόγω της εγχείρησης της μαμάς. Στην αρχή με έπιασε το παράπονο αλλά μετά αποφάσισα πως δεν "είναι καιρός για δάκρυα" .Αυτό που πιο πολύ μου στοίχισε που δεν έγινε ήταν τα πάρτυ που είχα σκεφτεί και σχεδιάζαμε μαζί με τον Γιώργο.Από όλο το νταβαντούρι του γάμου αυτά ήταν που περίμενα με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία.
    Αποφάσισα να γράψω γι'αυτά τα πάρτυ Σοφάκη, έτσι για να δίνω ιδέες και μπορεί αφού δεν τα έκανα σαν οικοδέσποινα, να πάω σε κάποιο σαν καλεσμένη. Ξεκινώντας ένα μήνα πριν από τη μεγάλη ημερομηνία ορίζουμε το πρώτο εορταστικό Σ/Κ και ο μαραθώνιος ξεκινάει.

Α) Αν ο γάμος είναι κοντά στο καλοκαίρι ένα pool party μια καθημερινή σε μία από τις πισίνες που υπάρχουν στην πόλη, είναι μια καλή ιδέα. Καλείς μερικούς φίλους, εξασφαλίζεις το πρώτο ποτό ή αν βαστάει η τσέπη και τα υπόλοιπα και πίνετε στην υγεία του γεγονότος. Το πάρτυ μπορεί να είναι prive (μόνο γαμπρός ή νύφη) ή κοινό. Αποδεκτά και τα δύο.
Β) Το επόμενο Σ/Κ καλείς στο σπίτι των νεονύμφων ( αν είναι ήδη έτοιμο) τους πιο στενούς συγγενείς για ένα τσιμπούσι με ψήσιμο σε ψησταριά (μεγάλο μπαλκόνι ή αυλή απαραίτητη). Μέσα από τις κουβέντες θα έρθουν στο νου στιγμές από το παρελθόν που σίγουρα θα έχουν γέλιο και συγκίνηση.Πίνετε στην υγειά του γεγονότος. Αν υπάρχει λίγη διάθεση για χαβαλέ βγάζεις σε επίδειξη την προίκα:σεντόνια, τραπεζομάντιλα  σεμέδες, καρέδες και εκπληκτικές πετσέτες, φουξ με κρόσσια και το μονόγραμμα σου κεντημένο από τη γιαγιά( αυτό το τελευταίο το είχα σιγουράκι για το δικό μας ). Επιβάλλεται κοινό πάρτυ.
Γ)Αυστηρά γυναικείο: Η μέλλουσα νύφη μαζεύει ένα σαββατόβραδο τις φίλες τις στο σπίτι για πυτζάμα-νοσταλγία πάρτυ. Πίνετε πολύ, πολύ στην υγειά του γεγονότος. Φωτογραφίες, γκομενιλίκια κτλ παίρνουν θέση στην κουβέντα και η νύχτα περνάει με χαρές και χαχανητά. Περιττό να σημειώσω ότι έχει ζητηθεί ευγενικά από τον γαμπρό να καταλύσει για τη βραδιά κάπου αλλού.
Δ)Και για να μην φεύγουμε από τις συνήθειες ένα bachelor party είναι αυτό που κλείνει τη σειρά των wedding parties. Αυτό πια είναι προσωπική υπόθεση.Ο καθένας  ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση και την τσέπη νεονύμφων και φίλων να το τοποθετήσει όπου επιθυμεί και για όση διάρκεια επιθυμεί. Μπορεί πχ να είναι ένα Σ/Κ σε κάμπινγκ ή στο βουνό αντίστοιχα, μπορεί να είναι μια ολόκληρη ημέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ με παρέα φίλων ή μπορεί  απλά να είναι το all time classic πακέτο μπουζούκια-στριπτιτζάδικο. Αυτά είναι γούστα και το γούστο είναι γούστο...!!Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πιείτε πολύ στην υγειά του γεγονότος.

     Εγώ βέβαια ως Πόντια θα έκλεινα όλο αυτό το "όργιο" με το παραδοσιακό γλέντι της προηγούμενης μέρας με παράλληλη παραλαβή-παράδοση νυφικού -κοστουμιού. Ευτυχώς αυτό έγινε με  επιτυχία οπότε είχαμε καλή κατάληξη. Φυσικά το μεγάλο φινάλε ήταν εξαιρετικό και αναφέρομαι στην ημέρα του γάμου όπου, παρά το ότι τίποτα τις προηγούμενες μέρες δεν προμήνυε το πόσο καλά θα ήταν, εν τέλει ήταν απλά ... μαγευτικά. Αυτό όμως είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο, ίσως για κάποια άλλη μέρα..
      Οι καιροί είναι δύσκολοι Λεφτά για χάσιμο δεν υπάρχουν. Αυτό που λέω, λοιπόν είναι πως αν σχεδιάζεις ένα γάμο, κόψε λίγο από εδώ, λίγο από εκεί και απλά γλέντα το!!!!
      Να ένας καλός λόγος για να παντρευτείς: για τα parties ρε γαμώτο...!!

    Σε φιλώ Σοφάκη

    Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.

   

Η τρέλα πάει...στα ποτάμια vol.3

Αγαπημένο μου Σοφάκη,
       Αν και με καθυστέρηση έρχομαι σήμερα να κλείσω την αφήγηση για το πως ήταν η εμπειρία του rafting.Δεν ξέρω αν συνήλθες ακόμη από το απαράμιλλο "σου πούλησα παπά"  με το οποίο είχα κλείσει την προηγούμενη ανάρτησή μου. Όχι ; Έλα μωρέ Σοφάκη, λίγη αργκό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Έτσι δείχνω ότι είμαι και παιδί της πιάτσας!Τρομάρα μου.
      Μετά λοιπόν από  το ωραίο πέρασμα από τα νερά που ήταν ζωηρούτσικα ήρθε η ικανοποίηση ότι το πρώτο γερό τεστ περάστηκε με επιτυχία από όλους.Μαζί με την ικανοποίηση, παρόλα αυτά, ήρθε κάτι ακόμη πιο σημαντικό: πολύ γέλιο!! Λυτρωτικό, ηχηρό και γάργαρο! Τι ωραίο μα την αλήθεια. Ακολούθησε και άλλο γέλιο όταν ένας-ένας βουτούσαν, μετά πάντα από παρότρυνση του Σπύρου, μέσα στο νερό και παρασύρονταν από το ρεύμα μέχρι την απέναντι όχθη από όπου τους μαζέψαμε όσοι είχαμε μείνει στη βάρκα. Κι ύστερα ήρθε ακόμη περισσότερο γέλιο όταν οι δυσκολίες στο να ανεβάσουμε ο ένας τον άλλον στη βάρκα οδήγησαν σε πολλές "άσεμνες"στάσεις κι αποκαλυπτικές πόζες στη φωτογραφική. Και μετά ησυχία. Το πέρασμα από ένα σημείο, όπου το νερό κυλούσε σχεδόν αθόρυβα, έδωσε στα ταλαιπωρημένα αφτιά μας την πολυτέλεια να ακούσουν ... τη σιωπή.Μόνο πουλιά το έσπαγαν λίγο. Όμως από τα ωραία "σπασίματα". Από αυτά που θέλεις να κρατήσουν και που αν ήσουν σε μπουζουξίδικο των 80'ς θα φώναζες "φέρτε πιάτα!!".
     Το πέρασμα από τη σιωπή μας έφερε σε μία μονομαχία πλεούμενων καθώς το βάλαμε πείσμα να φτάσουμε και να εμβολίσουμε με συνοδεία καταβρεξήματος την άλλη βάρκα. Όπως και στα υπόλοιπα  έτσι και σ'αυτό επιτύχαμε!Ο εχθρός παραδόθηκε και τσιρίδες αντήχησαν στις πλαγιές του βουνού. Ο εμβολισμός ακολουθήθηκε από ακόμη μια περιοχή με νερά που έβραζαν από το κακό τους κι επειδή μάλλον είχαμε κουραστεί και λίγο, η ροή μας έφερε προς την άκρη, κοντά σε μεγάλα, χαμηλά κλαδιά όπου, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον Σπύρο να φωνάζει το παράγγελμα "όλοι μέσα" . Για πότε βρεθήκαμε και οι δέκα μέσα στη βάρκα, που πριν να μπούμε θεωρούσαμε ότι δεν θα μας χωρούσε "με τίποτα", ούτε που το κατάλαβα.Τελικά το ένστικτο της επιβίωσης πάντα λειτουργεί και βρίσκει την άκρη του.
    Το τέλος της διαδρομής μας βρήκε κουρασμένους και κατενθουσιασμένους. Η κατάκτηση του Νέστου είχε φτάσει στο τέλος της!!Αποστολή εξετελέσθει! Το ξανακάνω πολύ άνετα.!Αλλά πολύ άνετα.
     Ελπίζω να μην ανησυχήσεις αν σου ξαναπώ ότι πάω για rafting. Τώρα πια ξέρεις ότι δεν είναι επικίνδυνο και αυτή τη φορά δεν έχει ούτε παπάδες, ούτε μητροπολίτες.

     Σε φιλώ γλυκά
 
     Καληνύχτα κοριτσάκι.

ΥΓ Στελλίτσα, ευχαριστώ για την απίστευτη φιλοξενία. Στο ξαναείπα είσαι πολύ "κοντά" για να είσαι μακριά! Ωραία και η Ξάνθη αλλά σαν την Σαλονίκη ( το "λ" παχύ) δεν έχει. Χαχαχαχαχα.

Η τρέλα πάει...στα ποτάμια vol.2

Αγαπητή Σόφη, 

      Που είχαμε μείνει; Α, ναι εκεί που μας είχαν φορτώσει στο λεωφορείο με προορισμό την αρχή της διαδρομής. Είχα καιρό να βρεθώ σε λεωφορείο με παρέα και διάθεση για χαζολόγημα. Θυμήθηκα τις μέρες που κάναμε τα ταξίδια με την θεατρική ομάδα Τι κεφάλαιο κι αυτό! Τόσο ωραίο και τόσο κλεισμένο. Σοφάκη, θαρρώ πως εκτροχιάστηκα κομμάτι στις σκέψεις μου. Το θέμα μας ήταν άλλο.

      Φτάσαμε εκεί που έπρεπε μετά από μισή ώρα. Κατεβήκαμε ένα κατηφορικό δρομάκι λίγο γκρινιάζοντας και λίγο βλαστημώντας επειδή τα "λίγο από παπούτσια" που φορούσαμε δεν είχαν σκληρούς πάτους, με αποτέλεσμα οι πέτρες που πατούσαμε να είναι πολύ ενοχλητικές.Στο τέλος της κατηφόρας ήταν  το δάσος και η όχθη του ποταμού. Η φύση ήταν εκεί και μας περίμενε. Με τα δέντρα της, τις πρασινάδες τις, τις ηλιαχτίδες ανάμεσα στις φυλλωσιές, τα μανιταράκια της, με την όχθη του ποταμού. Όλα ήταν εκεί. Και τι έλειπε θα ρωτήσεις Σοφάκη γιατί με βλέπεις πως προς τα εκεί το πάω. Κάτι πολύ βασικό: ΤΟ ΝΕΡΟ!!Η στάθμη του νερού ήταν πολύ χαμηλή γιατί δεν είχαν ανοίξει ακόμη το φράγμα που τροφοδοτούσε τον ποταμό με την ορμή που του έπρεπε.Θα χρειαζόταν να περιμένουμε. Πιάσαμε ο καθένας από ένα βραχάκι και περιμέναμε.Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε κι εκεί πάνω που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο γκαντέμης ανάμεσά μας ήρθαν τα χαρμόσυνα νέα: έ, έ, έρχεται !!Το ποτάμι άρχισε να γεμίζει και το μάθημα προς τους επίδοξους extrimistas ξεκίνησε και τελείωσε μέσα σε κλίμα χαράς και ανυπομονησίας. 

     Ήρθε η ώρα να μπούμε στη βάρκα. Εγώ, ο Γιώργος, ο Πέτρος, η Νίκη, η Γιολάντα, η Στέλλα και 4 ακόμη άσχετοι με εμάς  που δεν άργησαν να καταλάβουν με ποιους είχαν να κάνουν. Χαχαχαχαχαχαχαχα (γέλιο επιβλητικό με μία υποβόσκουσα ειρωνεία για τα εμπόδια που θα μπορούσαν να εμφανιστούν στη διαδρομή) Το όνομα του οδηγού μας ήταν Σπύρος.Πριν τσουλήσουμε στη ροή του ποταμού έκανε μια μικρή πρόβα τα παραγγέλματα.

Τι χαρά, τι χαρά σχίζει η βάρκα τα νερά!

"Εμπρός δεξιά" φώναξε κι εμείς που ήμασταν στη δεξιά πλευρά έπρεπε να κωπηλατήσουμε προς τα εμπρός ενώ αυτοί από την αριστερή, αντίθετα προς τα πίσω. Η βάρκα άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και λίγο πριν την ζαλάδα το παράγγελμα άλλαξε σε "Στοπ" κι έτσι γλυτώσαμε τις δραμαμινες.

"Όλοι μπροστά" φώναξε ο Σπύρος.Βαλθήκαμε να αποδείξουμε από τα πρώτα κιόλας μέτρα τι καλό συγχρονισμό που έχουμε. Αποτύχαμε! Όχι οικτρά, μα αποτύχαμε. Όμως  αυτό καθόλου δεν μας πτόησε και συνεχίσαμε την προσπάθεια. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να δοκιμάσουμε από νωρίς τις αντοχές μας. Μπροστά μας το ποτάμι περίμενε ορμητικό. Δεν θυμάμαι το παράγγελμα που έδωσε ο Σπύρος αλλά σίγουρα θυμάμαι το μπλουμ . Να το Σοφάκη. Δες ! 

     

Απίστευτη αίσθηση. Τώρα να υποθέσω πως νομίζεις ότι αυτό είναι επικίνδυνο. Μπορεί να είναι αλλά τι είναι λίγος κίνδυνος μπροστά στην ηδονή που σου προσφέρει η έκρηξη της αδρεναλίνης!!Ελπίζω να κατάλαβες ότι αστειεύομαι ή κατά την προσφιλή έκφραση των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων "σου πούλησα τρελό παπά". 

       Καμιά φορά αυτό που φαίνεται δεν ταιριάζει με αυτό που είναι. 

End of vol. 2!!

Η συνέχεια και το τέλος της περιπέτειας προσεχώς.

Σε ασπάζομαι και σε χαιρετώ 

Καληνύχτα κοριτσάκι

... to be continued 2

ΥΓ Περισσότερες φωτογραφίες εδώ www.riverland.gr .Είναι το site των οργανωτών. Στη σελίδα τους στο facebook έχουν αναρτημένες τις φωτογραφίες από την εξόρμηση μας στις 06/10.

Η τρέλα πάει... στα ποτάμια vol. 1

Αγαπητή μου Σόφη,

                Πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι αυτό το Σαββατοκύριακο αφήσαμε το ανέτοιμο ακόμη σπίτι μας (να φανταστείς τον τοίχο- χώρισμα στην κουζίνα τον αφήσαμε βαμμένο με ένα χέρι και θα ολοκληρωθεί από τον Γιώργο αύριο) και πήγαμε εκδρομή στην Ξάνθη με κύριο σκοπό να κάνουμε rafting στον Νέστο!!Για πες! Αν όμως το καλοσκεφτείς, το σπίτι και οι δουλειές του θα είναι πάντα εκεί ενώ ο τέλειος συγχρονισμός με την παρέα για ένα σαββατοκύριακο με εξόρμηση στη φύση , ίσως να μην ξαναερχόταν τόσο εύκολα. Νομίζω πως σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσεις με τον τίτλο της σημερινής συνάντησής μας.

Αρχή!. Ακόμη ηρεμία και στη βάρκα όλα στεγνά.

         Ναι λοιπόν Σοφάκη έκανα rafting. Μετά από ενάμισι περίπου χρόνο κουβέντα και παρακλήσεις από τη φίλη Στέλλα, για την οποία θα σου πω αναλυτικά παρακάτω, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την κατάκτηση του Νέστου. Επειδή όμως ξέρω ότι μπορεί να είσαι λίγο δύσπιστη σου παραθέτω το πειστήριο Νο. 1 .Τεστ. Μπορείς να με αναγνωρίσεις;.Ποια είμαι;

Θα σε συγχωρήσω αν δεν το βρεις μια και η φωτογραφία δεν είναι μεγάλη και κοντινή.

  

       Ξεκινώντας την αφήγηση θα πω πως η ομάδα μαζεύτηκε από την παρασκευή το βράδυ στο σπίτι της οικοδέσποινας Στέλλας που είναι στον Πετεινό, ένα χωριό σε απόσταση αναπνοής, σχεδόν ενωμένο με την Ξάνθη. Ένα σπίτι όμορφο ζεστό, γεμάτο ξύλινες επιφάνειες,ντυμένο με το μοναδικό γούστο της Στέλλας που λατρεύει το φουξ, το ροζ, τους καφέδες με αρώματα,το φως των κεριών και δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να φτιάξει-επισκευάσει με τα θαυματουργά της χέρια.Σε αυτό το κουκλόσπιτο δώσαμε τον όρκο τιμής, ως άλλοι κομάντος , να δαμάσουμε τον ποταμό. Και μετά.... κοιμηθήκαμε.

        Το επόμενο πρωί η συνάντηση με τους οργανωτές της εξόρμησης ήταν στην Σταυρούπολη, μια κωμόπολη περίπου 20 λεπτά από την Ξάνθη. Εκεί, σε ένα χώρο, είχαν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό αλλά και τις βάρκες. Ο καθένας μας πήρε: ένα ζευγάρι παπούτσια από νεοπρέν, σαν αυτά του ψαροντουφεκά, ένα κράνος κι ένα σωσίβιο. Φυσικά φορούσαμε το μαγιό μας κι όποιος ήθελε μπορούσε να φορέσει και στολή πάλι από νεοπρέν, πάλι σαν του ψαροντουφεκά. Εγώ επέλεξα να απολαύσω τις χαρές του ποταμού χωρίς περιττές περιβολές κι έτσι δεν φόρεσα στολή. Βέβαια στην πορεία ανακάλυψα πως δεν θα  ήταν και τόσο άσχημα να νιώσω την αίσθηση του νεοπρέν και στο σώμα μου. Ίσως κάποια άλλη φορά.

      Αφού τελείωσε η προετοιμασία αρχίσαμε όλοι να καμαρώνουμε και να απαθανατίζουμε σε αμέτρητες πόζες τις κορμοστασιές μας αρματωμένες. Τα κράνη έδιναν μία εικόνα ομοιογένειας σε όλη την ομήγυρη (εκτός από εμάς τους έξι κομάντος ήταν και άλλοι 14  που ετοιμάζονταν).Έβλεπες παντού κίτρινα  και μπλε κεφάλια να κυκλοφορούν δίνοντας την αίσθηση ότι βρισκόσουν μέσα  σε ένα μεγάλο κουτί γεμάτο playmobil. Οι βάρκες φουσκώθηκαν από τους υπεύθυνους, τις φόρτωσαν,φόρτωσαν κι εμάς όλους σε ένα μικρό λεωφορείο,από το οποίο νόμιζες πως θα ξεπηδήσει ο Ορέστης Μακρής ως άλλος επιβάτης ΚΤΕΛ για τη Λεστινίτσα (" Η κυρά μας η μαμή" ) και κινήσαμε για το μέρος από όπου θα ξεκινούσαμε.

      Εδώ κάπου θα σε αφήσω Σοφάκη. Η ώρα έχει περάσει, τα μάτια μου δεν κρατιούνται με ευκολία ανοιχτά και συν τοις άλλοις θέλω να σε κρατήσω σε αγωνία λίγο ακόμη. 

      Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω την καληνύχτα μου κοριτσάκι.

       ... to be continued!!

           

                

I am back baby!!

Αγαπητή μου Σόφη,

        Να'μαι πάλι. Την τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε πονούσε η καρδιά μου και δεν ήμουν δίκαιη μαζί σου. Συγνώμη!
        Είναι μια αλήθεια ότι έχει μπει πολύ δυνατά στη ζωή μας το "www" , τόσο δυνατά που όταν δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό δένονται τα χέρια μας.Αυτό έπαθα κι εγώ. Όντας στην διαδικασία της μετακόμισης δεν είχαμε net στο σπίτι κι έτσι η επικοινωνία μας ήταν αδύνατη. Μόνη διακοπή στην απουσία, μια επίσκεψη στον μπαμπά στις 17/09 που κατέληξε σ'εκείνη την δημοσίευση που τελείωσε  άδοξα. Ίσως αναρωτιέσαι γιατί  δεν ξαναπήγα ή γιατί δεν πήγα να ζητιανέψω αλλού net. Ξέρεις κάτι όμως βρε Σοφάκη, όταν σου γράφω θέλω να είμαι ήρεμη και χαλαρή κι όχι να πρέπει να γράψω και να φύγω.
       Σήμερα (παρασκευή 05/10) κατά τις 12:00 χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Πήγα προς τα εκεί γεμάτη αγωνία και κοίταξα από την οθόνη (το καινούριο σπίτι είναι πιο high-tech από το προηγούμενο) όπου εμφανίστηκε μια άγνωστη φυσιογνωμία με ένα πολύ γνωστό λογότυπο στο μπλουζάκι
"Είμαι από τη Forthnet" είπε και οι ελπίδες για επανασύνδεση στο παγκόσμιο δίκτυο αναπτερώθηκαν. Ο τεχνικός ανέβηκε στο σπίτι, έκανε μια δουλειά που διήρκεσε περίπου 10 λεπτά, είχε κάνει πολύ περισσότερη ώρα στην προετοιμασία πριν από ότι μου είπε, ζήτησε μια υπογραφή σε ένα δελτίο και φεύγοντας είπε χαμογελαστά
" Τώρα έχετε και σταθερό ξανά αλλά και internet"
"Ευχαριστούμε πάρα πολύ" απάντησα και κάπου εκεί η σεμνή τελετή αποκατάστασης της επικοινωνίας μέσω υπολογιστή, έλαβε τέλος.
      Τώρα λοιπόν που επέστρεψα ελπίζω να μην χωριστούμε Σοφάκη... ποτέ ξανά. Όπως σου είπα και την αρχή μου έλειψες πολύ.Κι εσύ αλλά και η αύρα των φίλων που ξέρω πως μας διαβάζουν
       Σε φιλώ
       Σε χαιρετώ γι απόψε.
       
      Καληνύχτα κοριτσάκι