Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Guten abend.

      Αγπημένη μου Σόφη,

         Μόλις σε καλησπέρισα στα γερμανικά ! Εντυπωσιάστηκες έτσι; Εδώ στη χώρα της τάξης όλα βαίνουν καλώς. Μετά από ένα ταξίδι ατελείωτο φτάσαμε στον προορισμό μας σώοι και αβλαβείς αν και λίγο σταρβωμένοι σαν σίγμα τελικό από τις πολλές ώρες στο αυτοκίνητο.
         Φύγαμε το Σάββατο το πρωί και το τραγικό είναι πως λίγα χιλιόμετρα μετά την έξοδό μας στην εθνική οδό κάναμε το πρώτο και τελευταίο λάθος στη διαδρομή! Αντί να βγούμε στην έξοδο για Ευζώνους βγήκαμε στην προηγούμενη έξοδο, Φαιδρό; Περάσαμε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Αυστρία και τη Γερμανία και η μία και μοναδική παρατυπία έγινε μέσα στην Ελλάδα. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Μήπως η διαδρομή αντιγράφει την υπάρχουσα κατάσταση ; Τα μπερδέματα και τα λάθη στην Ελλάδα, η προσπάθεια για ανάπτυξη αλλά και απομεινάρια μιας άλλης εποχής σε Σκόπια και Σερβία. Στα Σκόπια οι δρόμοι ήταν στενοί σαν ένα μόνιμο πέρασμα από τα Τέμπη. Στη Σερβία μας υποδέχθηκε ένας καρόδρομος όπως η παλιά γνωστή σκοτώστρα εθνική οδός Θεσσαλονίκης- Καβάλας. Στις άκρες όμως ένας οργασμός εργασιών για την κατασκευή καινούριου αυτοκινητόδρομου. Κι όσο ανεβαίναμε τόσο καλύτερα γίνονταν τα πράγματα . Η Κροατία θα ήθελε πολύ να ήταν Γερμανία. Είπε λοιπόν να ξεκινήσει από τους δρόμους. Μεγάλοι, καινούριοι, περιποιημένοι και αδιάφοροι.Κάτι ανάλογο και στη Σλοβενία.Ολα στρωμένα. και ... αδιάφορα.Μέχρι που μπήκαμε στην Αυστρία. Ουπς , συγνώμη στη Γερμανία ήθελα να πω. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο είναι . Αυστρογερμανία λοιπόν. Μεγαλείο. Να αφήνεις το αυτοκίνητο και να πηγαίνει μόνο του. Να παίρνεις το δρόμο και να σε οδηγεί αυτός.Να οδηγάς και να μην κουράζεσαι. Να μην χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτε... Τυχαίο ; Δεν νομίζω!Τροφή για σκέψη Σοφάκη αυτό το ταξίδι. Κι ακόμα είναι στην αρχή.Θα τα πούμε και άλλη φορά για της καινούριες ανησυχίες που μου γεννήθηκαν.
       Το σημαντικό και αυτό που σε τελική ανάλυση έχει σημασία είναι ότι οι άνθρωποί μας εδώ, το σόι βρε παιδί μου , η οικογένεια, είναι καλά. Μεγάλη χαρά η συνάτηση στα ξένα με συγγενείς. Νιώθεις μία συγκίνηση που δεν ήξερες ποτέ ότι ήταν εκεί. Σαν όλο το μπόλιασμα με τις ταινίες του '60 να ανθίζει με μιας. Αγκαλιές , πολλά φιλιά , πολλά επιφωνήματα και μάτια λίγο πριν τα δάκρυα. Μελό ακούγεται ε, Σοφάκη; Κι όμως είναι τόσο γλυκό. Η ξενιτιά τελικά δεν θα πάψει ποτέ να συγκινεί τις γενιές των Ελλήνων ανεξάρτητα από ηλικία, είναι μάλλον στο πετσί μας.Ιδίως τώρα που φτιάχνουμε σιγά σιγά την νέα γενιά μεταναστών θα ξαναμπολιαστούμε με καινούρια βιώματα.Αι στο καλό πια.
       Περιττό νομίζω να πω , Σοφάκη , ότι από χθες το απόγευμα που φτάσαμε δεν έχουμε σταματήσει να τρώμε ! Αυτό θα ήταν αυτοννόητο για κάθε ελληνική οικογένεια που υποδέχεται συγγενείς από την πατρίδα, πόσο μάλλον που στην προκειμένη, κάτω από το σπίτι είναι η οικογενειακή επιχείρηση που δεν είναι άλλη από εστιατόριο με ελληνική κουζίνα. Δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο! Φαί και γλυκά. Γιαμ, γιαμ. Αρχίζω από σήμερα να μετράω τα κιλά που βάζω. Πάντως τρώω χωρίς να έχω ούτε μία τύψη. Η θεία Γραμμάτω (τόσο ιδιαίτερη όσο το όνομα της ) κάνει το καθήκον της σαν τέλεια οικοδέσποινα κι έτσι τρως πιο άνετα. Χαχαχαχαχαχα.
      Αυτά για σήμερα Σοφάκη μου. Μέσα από μία υπέροχη οικογενειακή ομήγυρη που γελάει , μιλάει κι ευχαριστιέται την αγάπη σε χαιρετώ και δίνω το ραντεβού για τις επόμενες ημέρες.

      Σε φιλώ γλυκά

      Καλή σου νύχτα κοριτσάκι

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Ετοιμάζω ταξίδι.

  Αγαπημένη μου Σόφη,

      Καλή Σαρακοστή! Σήμερα Καθαρά Δευτέρα και η Σαρακοστή είναι πλέον γεγονός. Μία περίοδος νηστείας για πολλούς και αδιάφορης ,ως προς τη διατροφή, για άλλους. Χθες το πρωί πήγαμε στη Φτελιά (νομός Δράμας)  , το χωριό του Γιώργου. Εκεί μαζί με τη μαμά Μορφούλα και τον μπαμπά Κώστα , αλλά και τον Κυριάκο και τη Χριστίνα περάσαμε μία όμορφη μέρα, κοιμηθήκαμε με τρεις κουβέρτες το βράδυ (τι απόλαυση αν και το κρεβάτι ήταν λίγο στενό) και το πρωί αφού "τσακίσαμε" κάμποση λαγάνα με χαλβά κι ελιές φύγαμε με τον Γιώργο για Τούζλα. Ήταν ο μπαμπάς εκεί κι είχαμε αποφασίσει να περάσουμε μαζί του την πιο καθαρή ημέρα του χρόνου. Φτάνοντας στην παραλία οι χαρταετοί γέμισαν τον ουρανό . Ο αέρας ήταν σύμμαχος και οι πολύχρωμοι αετοί καμάρωναν αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος ή και από τη θάλασσα.
" Κι εμείς να πετάξουμε αετό " είπα στον Γιώργο καθώς μία ανάγκη για να αμολήσω την καλούμπα με κατέβαλε μετά από πολλά χρόνια. Δυστυχώς οι αετοί είχαν κυριολεκτικά "κάνει φτερά" στην Τούζλα καθώς, πέρα από μερικούς ξώφαλτσους με το έμβλημα του Ολυμπιακού, τίποτε άλλο δεν είχε απομείνει.
"Καλύτερα να μην σηκώσω καθόλου αετό , παρά να σηκώσω ψηλά τον Ολυμπιακό" είπα γεμάτη καμάρι που είμαι ΜΠΑΟΚ και πολεμώ το ολυμπιακό καθεστώς . Έτσι έμεινα με την όρεξη.
Παίρνοντας την υπόσχεση από τον μπαμπά μου ότι θα μου φτιάξει έναν χαρταετό για να τον πετάξω άλλη μέρα (μεγάλος μάστορας χαρταετών ο μπαμπάς ,παιδιόθεν ) η απογοήτευσή μου μετριάστηκε. Τελικά ποτέ δεν παύεις να είσαι το "κοριτσάκι του μπαμπά". Φάγαμε τα Σαρακοστιανά μας το μεσημέρι και εν μέσω βροχής γυρίσαμε στη  Θεσσαλονίκη . Ένα ακόμη τριήμερο Καθαρά Δευτέρας είχε φτάσει στο τέλος του.
       Φέτος ο Μάρτης μας κράτησε τα καλύτερα για το τέλος. Δύο τριήμερα στη σειρά! Ήταν όμορφο το πρώτο, αλλά αναμένεται να είναι ακόμη καλύτερο το δεύτερο. Ετοιμάζουμε ταξίδι Σοφάκη. Θα πάμε , μαζί με τον Κυριάκο και την Χριστίνα , στην θεία των παιδιών (την αδερφή της μαμάς Μορφούλας) στην Γερμανία. Ο προορισμός , αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι θα δούμε αγαπημένους ανθρώπους, μπορεί να μην ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστικός. Αυτό όμως που ανεβάζει τα γράδα του ενδιαφέροντος είναι ότι θα πάμε οδικώς! Δύο χιλιάδες διακόσια χιλιόμετρα να πάμε και άλλα τόσα να γυρίσουμε με την υπόσχεση αμέτρητων εικόνων να μας περιμένουν. Φυσικά θα ήταν απλά αυτοκτονία να κάνουμε όλο αυτό μονό σε τρεις ημέρες.Μερικές ημέρες άδειας, από τους εργαζόμενους, προστέθηκαν κι έτσι έχουμε δύο ημέρες για να πάμε , δύο για να γυρίσουμε και πέντε ενδιάμεσα για να χαρούμε συγγενείς και τοπία της Βόρειας Ρηνανίας- Βεστφαλίας. Ψαρωτικό σαν όνομα έτσι; Είναι το ομόσπονδο κρατίδιο της Γερμανίας στο οποίο μένει η θεία , με το θείο, τα ξαδέρφια και τη γιαγιά. Full family edition trip !!Το χωριό λέγεται Lemgo (χωριό βέβαια με δεδομένα Γερμανίας γιατί στην Ελλάδα μέρη με 40.000 κατοίκους τα λέμε πόλεις) ) και για μία ιδέα για το που περίπου βρίσκεται,  σε σχέση με κάποιο πιο γνωστό σημείο αναφοράς, απέχει   περίπου 100 χλμ από το Dortmund.
       Έχουμε ήδη κανονίσει που θα διανυκτερεύσουμε  το βράδυ του Σαββάτου, που θα μας βρει στο δρόμο. Κλείσαμε δωμάτιο στο Γκρατς της Αυστρίας. Από μία έρευνα στο internet είδα πως πρόκειται για μία σημαντική πόλη με πολύ όμορφο , αναγνωρισμένο από την UNESCO, ιστορικό κέντρο. Το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης κι αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να περάσουμε μερικές ώρες ανακαλύπτοντας όμορφες γωνιές της. Η κύρια στάση του γυρισμού δεν έχει ακόμη αποφασιστεί . Αυτή την εβδομάδα θα κάνουμε ένα meeting κι εκεί θα αποφασίσουμε τις εναπομείνασες λεπτομέρειες . Μέσα βέβαια σε αυτές είναι και το μενού του ταξιδιού.Δεν νοείται οδική εκδρομή δίχως ψυγειάκι, σάντουιτς, καφέ και άλλα παχυντικά και απολαυστικά. Είναι σαν να λες ότι υπάρχει βροχή χωρίς νερό.Γίνεται ; Δεν γίνεται.
     Θα έχεις ξανά νέα μου πριν φύγουμε Σοφάκη. Θέλω να σε αποχαιρετίσω από εδώ και να σου πω ξανά το guten morgen από τη Γερμανία.
     
      Σε φιλώ για σήμερα κοριτσάκι

     Καλή σου νύχτα


    ΥΓ  Η ερώτηση της ημέρας: γιατί αυτή την Δευτέρα την λένε Καθαρά; Ξέρεις Σοφάκη; Διότι παλιά οι γυναίκες, σαν σήμερα, καθάριζαν όλα τα σκεύη της κουζίνας καλά ώστε να μη μείνει ίχνος από κρέας. Άρχιζε βλέπεις η νηστεία της Σαρακοστής και το κρέας είναι στα απαγορευμένα. Έτσι  για να μαθαίνουμε και την ιστορία των πατροπαράδοτων.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Χωρίς πολλά λόγια.

   Αγαπημένη μου Σόφη,

      Καμιά φορά δεν αξίζει να κουράζουμε τα μάτια και το μυαλό μας με λόγια.Οι λέξεις μπορούν και φτιάχνουν όμορφες εικόνες.Αν όμως οι εικόνες υπάρχουν ( δεν θα πω στο χαρτί γιατί η τεχνολογία μας ξεπέρασε,) σε πολλά, πολλά χρωματιστά pixel τότε οι λέξεις είναι απλά φλυαρία.
     Από τη σημερινή απογευματινή βόλτα του Γιώργου στην παραλία. Εγώ απλά έχω ακόμη τη μέση μου (θα σου τα πω Σοφάκη στο υστερόγραφο )

Σοφάκη, να σου συστήσω τον Benicio. Είναι το τρίτο μέλος της "ποδηλατοοικογένειας" μας. Χάνει βέβαια λίγο στη φωτογραφία γιατί δεν φαίνονται τα χρώματά του. Άλλη φορά θα συστηθείτε καθώς πρέπει.

Τα κτίρια της λεωφόρου Νίκης στα "χρυσαφένια"


Σου κόβει την ανάσα, έτσι ;

Κι αν αυτά τα χρώματα φαίνονται εξωπραγματικά...



Αυτά είναι από άλλο πλανήτη! Εικόνα επεξεργασμένη μόνο από τη φύση.
   
Η άνοιξη κατέβηκε στην παραλία της Θεσσαλονίκης κι επειδή σαν Θεσσαλονικείς έχουμε τη φήμη των φιλόξενων ανθρώπων κατέβηκε και η μισή Θεσσαλονίκη για να την προϋπαντήσει.
    Όμορφες εικόνες έτσι Σόφη; Ήρθε η άνοιξη. Γιούπι!!!!
Πάντα τέτοια .

Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.

Σε φιλώ γλυκά


ΥΓ Όπως υποσχέθηκα , ορίστε και τα νέα της μέσης μου. Πήγα στο γιατρό και είπε πως πρέπει να κάνω μία καλή "κούρα" για μερικές μέρες, να πάρω και τα αντιφλεγμονώδη μου και μετά να πάω να βγάλω ακτινογραφία να δούμε τι ακριβώς τρέχει. Δεν είναι βέβαια κάτι σοβαρό αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις το σωστό είναι να προλαμβάνεις. Άλλωστε έχω κι ένα ταξίδι να πάω.... Ψάρωσες Σοφάκη; Την επόμενη φορά θα σου πω γι'αυτό.


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Άλλος γ.... , άλλος πληρώνει !!

  Αγαπημένη μου Σόφη,

     Σήμερα είχα τη χαρά να μιλήσω με αγαπημένη μου φίλη που μένει στην Αθήνα. Είπαμε τα νέα μας και η χαρά ήταν μεγάλη και από τις δυο μας γιατί είχαμε καιρό να μιλήσουμε. Αφού εξαντλήσαμε το θέμα της υγείας και βεβαιωθήκαμε ότι όλοι την έχουμε καλώς (παρεμπιπτόντως , η μέση μου είναι πολύ καλύτερα και αύριο, καιρού επιτρέποντος , σκέφτομαι να ξεμυτίσω για να περπατήσω λίγο) ήρθε η κουβέντα στη δουλειά. "Καμιά δουλειά; " με ρώτησε " Μπα. Εσύ πως πας στη δουλειά; Την παλεύεις" απάντησα εγώ στην διάλεκτο των δεκαπεντάχρονων. Κι εκεί άρχισε ο χείμαρρος.
    Η φίλη μου έχει την τύχη να εξακολουθεί να δουλεύει και την ατυχία να δουλεύει στο Ι.Κ.Α . Φαντάζομαι πως, όταν έβγαζε τα μάτια της διαβάζοντας για τις εξετάσεις του Α.Σ.Ε.Π , δεν φανταζόταν την σημερινή κατάσταση . Βρέθηκε λοιπόν να δουλεύει σε υποκατάστημα του Ι.Κ.Α που πέρυσι είχε 11 συναδέλφους στον όροφό της και φέτος έχει 3 !! Ίσως οι 11 να ήταν πολλοί , αλλά και οι 3 σίγουρα δεν είναι αρκετοί. Οι ουρές ατελείωτες και η ταλαιπωρία για πολίτες και ευσυνείδητους, το υπογραμμίζω αυτό, υπαλλήλους γνωστή και εξαπλωμένη παντού. Παρόλα αυτά η έλλειψη υπαλλήλων περνάει ίσως σε δεύτερη μοίρα δεδομένης της ιδιαίτερης κατάστασης που επικρατεί στο συγκεκριμένο υποκατάστημα. Πριν από ένα χρόνο εκεί ήταν που αποκαλύφθηκε μία από τις πολλές απάτες από εργαζόμενους του Ι.Κ.Α σε βάρος του ιδρύματος.Εκατομμύρια που μπήκαν σε τσέπες  υπαλλήλων και παρατρεχάμενων κι όχι στα ταλαίπωρα ταμεία του Ι.Κ.Α .
     Οι στιγμές που μου περιέγραψε σουρεαλιστικές. Μέσα στην τρέλα του φόρτου εργασίας , που μπορείς να πεις ότι δεν είναι και προς θάνατον, ξεπροβάλει το δράμα ανθρώπων που κάπου πρέπει να τα πουν και βρίσκουν το εύκολο στόχο. Πως να αντιληφθεί ο συνταξιούχος που ανά κάποιους μήνες βλέπει την σύνταξη του να συρρικνώνεται , ότι δεν φταίει ο υπάλληλος που έχει απέναντί του γι 'αυτό.
" Έρχονται και με ρωτάνε γιατί τους κόψαμε δύο ευρώ από την σύνταξη!Δεν φταίω εγώ , τους λέω, το μνημόνιο. Αφού,λένε, δεν τους τα δίνουμε τα βάζουμε σε δικούς μας λογαριασμούς όπως οι άλλοι που κλέβανε" Κι έρχομαι να ρωτήσω Σοφάκη. Τι είναι πιο δυνατό; Η φαιδρότητα του όλου πράγματος  ή η τραγικότητα του;  Μπορείς δηλαδή να γελάσεις με τον άνθρωπο που έρχεται να ζητήσει το λόγο από τον υπάλληλο για τις αποφάσεις της κεντρικής κυβέρνησης ή να κλάψεις με το γεγονός όλος ο σαματάς γίνεται μόνο για δύο ευρώ !! Εδώ κολλάει αυτό που λέμε "άλλος γ.... , άλλος πληρώνει" . Η φίλη μου πληρώνει σε καχυποψία και στιγματισμό τη λαμογιά των πρώην συναδέλφων της και ο συνταξιούχος πληρώνει σε απώλεια βιοτικού επιπέδου αλλά κι επιπέδου καρδιακής πίεσης, τη λαμογιά των "από πάνω" και ίσως κάποιων από πιο κάτω.Καθημερινές ιστορίες ελληνικής τρέλας και όποιος μπορέσει να αντέξει.
     Δεν χάνω ποτέ την ελπίδα μου για τη ζωή. Δεν χάνω την ελπίδα μου ακόμη και για τους ανθρώπους. Δεν χάνω την ελπίδα μου για τις αντοχές.Γενικά δεν χάνω την ελπίδα μου. Αν περίμενες να πω ότι κάπου την χάνω μάλλον σε οδήγησα σε λάθος μονοπάτι Σοφάκη. Έχω υγεία , ανθρώπους που με αγαπάνε,σπίτι, υλικά αγαθά, κι έτσι μπορείς να πεις ότι μιλάω εκ του ασφαλούς "περί ελπίδας".Παρόλα αυτά δεν την χάνω και θα συνεχίζω να το γράφω. Γιατί όχι ;

      Καλή σου νύχτα  Σοφάκη μου.

     Σε φιλώ γλυκά