Η αλεπού, το παζάρι και μια Τρίτη , παρ' ολίγον, Σάββατο.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Υπάρχει μία παροιμία που λέει "Είπε να πάει η αλεπού στο παζάρι κι ήταν ημέρα Σάββατο". Σίγουρα η κυριολεξία δεν είναι αυτό που ζητάς από μία παροιμία και στην προκειμένη όπου "αλεπού" = εγώ , Γιώργος και οι φίλες Γιολάντα και Μάγδα, όπου "παζάρι" = μία παραλία κάπου στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής και όπου "Σάββατο" = η Τρίτη που μας πέρασε.
   Αυτό το καλοκαίρι ξέραμε ότι θα έχει κάτι διαφορετικό: άφθονο ελεύθερο χρόνο για θαλάσσιες εξορμήσεις και παρέα για να γίνει και καθημερινές. Ως γνωστόν η ανεργία έχει χτυπήσει παντού κι έτσι υπάρχει άπλα...σε χρόνο. Αφού χρειάστηκε να περάσει το μισό καλοκαίρι και μετά από κάποιες αναβολές ήρθε εκείνη η μέρα που κανονίσαμε με την παρέα που ανέφερα ημερήσια εξόρμηση στη Χαλκιδική. Αποφασίσαμε να μην πάμε σε beach bar αλλά να οργανωθούμε με δικές μας προμήθειες,εξοπλισμό κι ό,τι γενικά μπορεί να θύμιζε τις παραλίες όπως ήταν πριν τις αρχές της δεκαετίας του '90 που πρωτοεμφανίστηκαν τα beach bar. Δύο λόγοι είναι υπεύθυνοι γι'αυτή την απόφαση. Η προοπτική της ηρεμίας και της διαφορετικότητας, σε ακτή δίχως ξαπλώστρες και δυνατή μουσική, αλλά και η οικονομική απόλαυση του να πληρώνεις μόνο την βενζίνη κι εκείνη μοιρασμένη στα τέσσερα. Τι να γίνει Σοφάκη, οι καιροί είναι αυτοί που ορίζουν και τις ενέργειες μας.
   Κανονίσαμε ως ώρα αναχώρησης την ενάτη πρωινή ( αν και λόγω αργοπορημένης αφύπνισης μου, πήγε μισή ώρα πίσω ) και εν πλήρη εξάρτηση (ομπρέλες, ψάθες , ψυγειάκι γεμάτο , βιβλία και σταυρόλεξα) ξεκινήσαμε για την μικρή μας εκδρομή. Φτάσαμε μέχρι τη Ν. Φώκαια με ήλιο. Στη Ν.Φώκαια συναντήσαμε τα πρώτα σύννεφα. Στην αρχή έμοιαζε με μερικά συννεφάκια που απλά ήταν εκεί για να μας δροσίσουν κρύβοντας για λίγο την πηγή της ζέστης. Όσο συνεχίζαμε η συννεφιά γινόταν πιο πυκνή μην αφήνοντας πλέον ούτε αχτίδα να περάσει, ώστε να ξεγελάσουμε τον φόβο μας ότι διαλέξαμε λάθος μέρα για μπάνιο. Εκεί κάπου στην Κασσανδρεία όλοι οι φόβοι έγιναν πια βεβαιότητα. Η βροχή ξεκίνησε και δυνάμωνε σταθερά. Έβρεχε κάθετα, πλάγια, πλαγιομετωπικά γενικά εξάντλησε όλο το ρεπερτόριο που υπήρχε στην κατεύθυνση βροχής. Παρόλα αυτά εμείς συνεχίζαμε την πορεία μας δίχως στην ουσία να πιστεύουμε πως κάτι θα αλλάξει στην διαδρομή.
    Έπειτα από μία ώρα και κάτι φτάσαμε στον προορισμό μας. Περιττό βέβαια να πω ότι το σκηνικό κι εκεί παρέμενε βροχερό.Μόνη επιλογή: να παρατήσουμε , προς το παρόν, τα όνειρα για ήσυχη παραλία και να καταλύσουμε για καφέ στο κοντινό beach bar.Όταν ανοίξαμε τις πόρτες του αυτοκινήτου , εκτός από τη βροχή, όρμησε μέσα και μία ψύχρα από αυτές του φθινοπώρου εκεί κάπου στον Οκτώβρη όταν οι ζέστες μας αφήνουν παντελώς. Οι πετσέτες θαλάσσης ήταν , εκείνη την ώρα , μία σωτήρια λύση. Τυλιχτήκαμε με αυτές  (εκτός από τη Γιολάντα που κατά έναν περίεργο τρόπο είχε προνοήσει κι είχε πάρει ζακέτα! ) και μπήκαμε στο beach bar.
"Σούπα σερβίρετε; " ήταν η ερώτηση προς τους υπαλλήλους που είχαν όλοι μαζευτεί στο bar και γέλασαν , μάλλον από υποχρέωση παρά γιατί το βρήκαν αστείο. Η κατασκευή της οροφής ήταν από ένα υλικό , θαρρείς σαν καλαμιές , που μεν φώναζε καλοκαίρι αλλά ήταν και ύποπτο προς διαρροή.

Κάτσαμε και παραγγείλαμε. Ιούλιο μήνα , σε παραλία κι εμείς πίναμε ζεστό νες, ζεστή σοκολάτα και ζεστό καπουτσίνο.Παράταιρο ακούγεται ε, Σοφάκη;
    Παρ' όλη την αρνητική ατμόσφαιρα δεν χρειάστηκε παρά μερικές γουλιές καφέ, λίγη χαλαρότητα και καλή παρέα για να ξαναπάρουν όλα το χρώμα της αισιοδοξίας. Η ζέστη από τα ροφήματα μας έκανε την διάθεση πολύ καλύτερη, με την πλάκα να βρίσκει τη θέση της στην κουβέντα. Ούτε κι όταν τελικά η οροφή μας πρόδωσε κι άρχισε να στάζει πτοηθήκαμε. Δώσαμε χρόνο στη βροχή να τελειώσει το έργο της χαζεύοντας τη θάλασσα που , ανεξάρτητα από καιρό, δεν παύει να σε μαγεύει . Σε λίγο αρχίσαμε να χαμογελάμε.Η βροχή σταμάτησε, ο ήλιος εμφανίστηκε κι εκτός από την πανέμορφη αυτή εικόνα

μας έδωσε και την ελπίδα ότι σε λίγη ώρα θα πλατσουρίζουμε στα ωραία νερά.Εσύ είσαι που το λες; Δεν πέρασε λίγη ώρα και η μέρα ξανάγινε λιγότερα υποσχόμενη δίνοντας πάλι θέση αρχηγού στη βροχή.

Το πήραμε πια απόφαση. Δεν ήταν γραφτό να το παίξουμε εναλλακτικοί εκεί σήμερα. Έπρεπε να φύγουμε σε αναζήτηση λιακάδας και ζέστης.Δεν είχαμε άλλη επιλογή.















Ευχαριστήσαμε το bar για τη φιλοξενία και νιώθοντας κάπως έτσι (όχι για το bar για τον καιρό)

Συγνώμη για την απρέπεια αλλά πόσο να αντέξεις!

μπήκαμε στο αυτοκίνητο για άλλες παραλίες.
     Στην επιστροφή συνέχισε να βρέχει μέχρι περίπου τη Φούρκα. Από εκεί και πέρα ο καιρός άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά μέχρι τη Ν. Φώκαια όπου ξαναβρήκαμε τον ήλιο. Θαρρείς και είχαμε δώσει ραντεβού. Εκεί τον είχαμε χάσει πηγαίνοντας , εκεί μας ήρθε πάλι γυρνώντας. Από εκεί και πέρα η επιλογή ήταν προφανής. Sani beach ,που είναι και η φίλη Νικόλ και θα την βλέπαμε κιόλας. Στο Sani όλα ήταν sunny. Η μπόρα είχε περάσει πριν ώρα και το μόνο που είχε μείνει ήταν λίγη υγρασία στην αμμουδιά. Και τι μας ενοχλούσε; Κατεβάσαμε όλο τον εξοπλισμό εκεί δίπλα στον "Άνεμο" και φτιάξαμε μία semi-εναλλακτική μέρα στην παραλία. Μπορεί να ήταν το beach bar δίπλα αλλά εμείς καθόμασταν με τις ομπρέλες μας, τις ψάθες μας και το ψυγειάκι στη δική μας γωνιά και ακριβώς μπροστά στη θάλασσα! Αυτό είναι που λέει και η κουμπάρα Νίκη "ποιότητα ζωής". Πήρα τηλέφωνο και τη Νικόλ , ήρθε μαζί μας , ήπιε έναν καφέ, είπαμε και τα νέα μας.
    Μπορεί η μέρα να ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς ,να τους έχασε κάπου στην πορεία αλλά η κατάληξη ήταν γεμάτη από θάλασσα και χαλαρότητα. Αυτά δηλαδή που στην ουσία θέλαμε εξ'αρχής. Κι αν δεν ήταν στο μέρος που το είχαμε προσχεδιάσει, δε βαριέσαι . Όπως έχουμε ξαναπεί Σοφάκη , καλή παρέα να υπάρχει και όλα γίνονται. Ακόμη και τα παρ'ολίγον Σάββατα , γίνονται κανονικές Τρίτες και πάλι.

    Καλή συνέχεια να έχουμε στις καλοκαιρινές βουτιές μας Σοφάκη.

   Μέχρι την επόμενη κουβέντα μας.

   Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

  ΥΓ Νικόλ, κανόνισε να τρως καλά! Μην ξεχνιέσαι. Μου αδυνάτισες. 

Αυτοί που πήραν τα χωριά.

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Εδώ και πολύ καιρό γινόμαστε μάρτυρες σε μία μαζική φυγή από τη χώρα ανθρώπων που τους πήραν την μοίρα και την έκρυψαν από τον ήλιο. Τα ταξιδιάρικα ελληνικά πουλιά πηγαίνουν προς πολλούς προορισμούς ανά τον κόσμο με σκοπό να μπορέσουν να βάλουν ξανά την αισιοδοξία στη ζωή τους. Αυτός είναι ο ένας δρόμος. Ο άλλος είναι να αλλάξεις τη ζωή σου εντός των συνόρων. Να την "κάνεις" για ύπαιθρο. Πάντα ήταν ευλογία αυτό που λέμε "να έχεις χωριό". Δεν θα μιλήσω για παιδικές αναμνήσεις από καλοκαίρια και γιορτές γιατί θα μας πάρει όλη μέρα. Σήμερα όμως που η ζωή στην πόλη κοντεύει να κοστίζει όσο και οι βραδιές στο "Grande Bretagne", η ύπαρξη του καταφυγίου της υπαίθρου μπορεί να γίνει επιλογή και εν τέλει σωσίβιο ζωής.Τελευταία είχα τη χαρά να ακούσω για μερικές οικογένειες που όταν το κλίμα βάρυνε στη Θεσσαλονίκη, έδωσαν μία μούντζα κι επέλεξαν τη ζωή στο χωριό τους. Μιλώ φυσικά για χαρά σκεπτόμενη πως θα μπορούσαμε κάλλιστα να τους είχαμε "χάσει " κι αυτούς για κάποια άλλη πατρίδα.Δεν είναι βέβαια χαρά όταν κάποιος αναγκάζεται να αλλάξει τη ζωή του, ίσως, δίχως να το θέλει. Ισχύει πάντα το "τηρουμένων των αναλογιών".
      Στο χωριό της μαμάς μου, την Ευαγγελίστρια ή αλλιώς Μικρό Παρίσι (ε, όταν αγαπάς έναν τόπο και οι υπερβολές επιτρέπονται. ), έχουν γίνει μόνιμοι κάτοικοι τα τελευταία τρία χρόνια τουλάχιστον τρεις οικογένειες, πρώην κάτοικοι Θεσσαλονίκης. Άλλοι από επιλογή , άλλοι από ανάγκη έφτιαξαν την καινούρια τους ζωή στο μικρό μας χωριό. Και όταν λέμε μικρό εννοούμε μικρό. Μία κουκίδα που δεν μετράει πάνω από 80 κατοίκους, με μέσο όρο ηλικίας εκείνη του συνταξιούχου, έχει πλέον την τιμή να φιλοξενεί 18 παιδιά ( από όσο ξέρω εγώ ).Καλή αναλογία αν το σκεφτείς. Ίσως κάποια στιγμή να γίνουν και περισσότερα.Δίκοπη ευχή. Την διατυπώνω ξανά. Ίσως κάποια στιγμή κι άλλοι οικογενειάρχες επιλέξουν κι όχι αναγκαστούν, να γυρίσουν στο χωριό κι έτσι τα παιδιά γίνουν περισσότερα. Τώρα είναι σωστή η ευχή.
     Από το χωριό της μαμάς στο χωριό του Γιώργου μου. Εκεί στους περίπου 1000 κατοίκους, ήρθαν να προστεθούν ο Μπάμπης και η Θεοδώρα με το γιο τους. Το σπίτι τους κολλητά με το οικογενειακό σπίτι του Γιώργου. Από τις αρχές περίπου του χρόνου και αφού βρέθηκαν και οι δύο δίχως δουλειά, έγιναν μόνιμοι κάτοικοι Φτελιάς Δράμας. Οργανώθηκαν , έβγαλαν άδεια και τώρα ζούνε το δικό τους παραμύθι στο "Κουκί και το ρεβύθι" . Ετσι λένε την επιχείρηση τους. Είναι μικροπωλητές. Στον προσεγμένο και καθαρό τους πάγκο έχουν όσπρια, μπαχαρικά,μυρωδικά, δημητριακά και άλλα καλούδια που ομορφαίνουν την γευστική μας καθημερινότητα. Έχουν φτιάξει μπαχτσέ στο πίσω μέρος του σπιτιού, μαθαίνουν την τέχνη του καλλιεργητή και τα μαγικά χέρια της Θοδώρας φτιάχνουν το δικό τους ψωμί, μαρμελάδες, γλυκά. Πόσο νοσταλγικό μπορεί να ακούγεται αυτό ε; Θαρρείς πως αναφέρομαι σε χαμογελαστή,ροδομάγουλη γιαγιά κι όχι σε μία δραστήρια thirty + something γυναίκα. Άξιοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο επειδή φτιάχνουν μια άλλη ζωή, αλλά επειδή αντιμετώπισαν κι όσα άλλα δύσκολα τους έστειλε, με δύναμη, αγάπη και αυταπάρνηση , φτιάχνοντας μια οικογένεια για θαυμασμό.Μήπως κάτι δεν κατάλαβες Σοφάκη από αυτά που είπα; Δεν πειράζει, αρκεί που κατάλαβαν εκείνοι. Αν λοιπόν βρεθεί κανείς στην Εθνική οδό Δράμας- Καβάλας, στην είσοδο Δοξάτου (δίπλα στο ζαχαροπλαστείο Σίμος) και δει αυτό τον πάγκο ...

... ας μην διστάσει να τον "τιμήσει" . Είναι εγγυημένα και τα "κουκιά" και τα "ρεβύθια".
       Δεν ξέρω βρε Σοφάκη αλλά το ότι τελευταία ακούω αρκετούς να κάνουν εσωτερική μετανάστευση είναι κάτι που με γεμίζει ελπίδα. Τουλάχιστον μένουν στη χώρα και ζωντανεύουν με την παρουσία τους μέρη που σίγουρα τους έχουν περισσότερη ανάγκη από κάποιο σοκάκι της Θεσσαλονίκης ή οποιαδήποτε άλλης πόλης. Τι ωραία που θα ήταν, λέει  να μην χρειαζόταν να φύγει κανείς άλλος από την Ελλάδα και να είχαμε όλοι δουλειά, μέσα στους όλους κι εγώ με τον Γιώργο για να μην ξεχνάμε και τον δικό μας "νταλκά". Και σαν να μην έφτανε αυτό το καλό , να γύριζαν κι όσοι είχαν φύγει. Ε, καλά εντάξει δεν το περιμένω κι αύριο, μπορώ να δώσω και ...ένα μήνα καιρό. Σε βλέπω που γελάς Σοφάκη. Εγώ άμα ονειρεύομαι το κάνω σοβαρά. Σάμπως τι, θα με χρεώσει κανείς;
     Περίμενε λίγο Σοφάκη.... Μόλις έβαλα ένα ποτήρι μπύρα να δροσιστώ. Πρόποση: στην υγεία των ήδη ξενιτεμένων (έχουν αρχίσει να καταφθάνουν για διακοπές κι έπεται συνέχεια στις αφίξεις. Τους περιμένουμε με αγωνία ), αυτών που θα φύγουν (έχω και από αυτούς ) και αυτών που έκαναν πιο κοντινή διαδρομή σε χιλιόμετρα αλλά όχι και στην ουσία της αλλαγής ζωής. Να είναι όλοι καλά και πάντα κοντά μας.
   
    Με την ευχή για καλή αντάμωση με όσους μας χωρίζουν μόνο τα χιλιόμετρα

    Σου στέλνω την καληνύχτα μου κοριτσάκι.

    Σε φιλώ γλυκά


   ΥΓ Αν κάποιος βρεθεί εκεί στην είσοδο Δοξάτου στη Δράμα, εκτός από το "Κουκί και το ρεβίθι" ,να τιμήσει και το ζαχαροπλαστείου Σίμος που είναι δίπλα. Προτείνω ανεπιφύλακτα παγωτό με σιροπιαστά! Γιαμ, γιαμ.

Διευκρινίσεις προς "φίλους" και φίλους.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Από χθες ανήκουμε κι επίσημα στην κοινότητα του facebook. Λάβαμε πολλά "καλώς ορίσατε" από φίλους και γνωστούς και τους κάναμε και "φίλους". Ήταν πολύ όμορφο πως μερικά σημάδια πάνω στην οθόνη του υπολογιστή έγιναν εγκάρδιο welcome που ,η αλήθεια είναι πως, πολύ χαρά μου έδωσε.
   Επειδή όμως οι κανόνες των social media είναι συγκεκριμένοι και όλοι πρέπει θα παίζουν με αυτούς χρειάζεται να κάνω μερικές διευκρινίσεις γι'αυτούς που μας γνωρίζουν "Dear Sofi..." και ξαφνικά μας βλέπουν σαν "Sofi Dear".Αυτό συμβαίνει επειδή κατά την εγγραφή δεν δέχθηκε το σύστημα σαν όνομα το "dear" κι έτσι χρειάστηκε να γίνει αντιστροφή για να γίνει αποδεκτό  το όνομα για το προφίλ του blog.Το ίδιο ισχύει και με το mail το οποίο "στηρίζει" το προφίλ. Επειδή μας πρόλαβαν στο απλό "dear sofi"το mail είναι dearsofi2012@gmail.com .Πάντως όπως λέει και η αρχή κάθε κουβέντας μας εμείς παραμένουμε σταθεροί στο "Αγαπημένη μου Σόφη".
    Οι πρώτες παρατηρήσεις από την χθεσινή, παρθενική μου ενασχόληση με τον κόσμο του fb είναι τρεις.
α) Πάρα πολλοί βλέπουν το προφίλ τους την Κυριακή το βράδυ.
β) Όλα κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και σε ελάχιστο χρόνο ο λεγόμενος "τοίχος" γεμίζει με αναρτήσεις και σχόλια.
γ) Η μετάφραση στις ρυθμίσεις απορρήτου έχει τα ψεγάδια της.
 Σε πρώτη φάση αυτά είναι που παρατήρησα Σοφάκη. Ο κόσμος αυτός έχει πράγματα για να δεις και έννοιες να αφομοιώσεις. Για παράδειγμα τα like. Κάνεις like σε ό,τι πραγματικά σου αρέσει ή είναι ανταποδοτικό; Ποιος είναι ο κώδικας; Είναι από τις πιο βασικές "συμβάσεις" του fb. Βέβαια η δήλωση ότι κάτι σου αρέσει δεν μπορεί παρά καλή έννοια να έχει οπότε γιατί να την τσιγκουνευτείς;
    Καλή αρχή μας λοιπόν Σοφάκη και καλορίζικο το καινούριο προφίλ. Τώρα που δικτυωθήκαμε ποιος μας πιάνει!
 
    Μέχρι την επόμενη κουβέντα μας.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι

   Καληνύχτα.
 


 

Η συνέντευξη που έγινε γεγονός

   Αγαπημένη μου Σόφη,

      Αυτές οι μέρες που ήμουν απούσα από τις κουβέντες μας δεν έγινε κάτι τραγικό, δεν έγινε κάτι φοβερά σημαντικό. Δεν είχε διαφορές , δεν είχε συγκλονιστικές αλλαγές. Είχε μόνο μία συνεχή διάθεση από μέρους μου για ρεμπέλιασμα. Μάζευα σκέψεις και γεγονότα, αλλά κάτι με απωθούσε από το να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή . Όχι μην το πάρεις στραβά Σοφάκη, δεν ήταν η παρέα σου που με απωθούσε, ίσα ίσα αυτή ήταν που μου έλειπε κάθε μέρα.. Ήταν η όλη διαδικασία της πληκτρολόγησης , της διαγραφής , του ορθογραφικού ελέγχου. Καμιά φορά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν αν μπορούσες να με ακούσεις ,όχι μόνο να με διαβάζεις και ,ίσως στο μέλλον, να μου απαντήσεις..Αν και τώρα που το ξαναγυρίζω στο μυαλό μου θυμήθηκα ότι είμαι και λίγο "τεχνολογιοφοβική" (μόλις έφτιαξα μία δικιά μου λέξη) άρα κάτι τέτοιο ίσως και να με φόβιζε παρά θα με χαροποιούσε.
     Από όλα όσα πέρασαν τις τελευταίες μέρες, αυτό που είναι το πιο εκτός προγράμματος είναι πως  μετά από πολύ καιρό έκανα μία συνέντευξη για δουλειά. Αυτό από μόνο του το λες εκτός προγράμματος. Το ακόμη καλύτερο είναι πως μου ζήτησαν να ξαναπάω για δεύτερη συνέντευξη
 ( με τον ιδιοκτήτη και τον γενικό διευθυντή) στην Αθήνα ! Ω, ναι. Μου πλήρωσαν εισιτήριο αεροπλάνου, με πήγαν στην πρωτεύουσα και με έκαναν "φύλλο και φτερό" αφού μίλησα με τρία άτομα. Βέβαια το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που λες πετυχημένο αλλά και μόνο το γεγονός ότι ξαναμπήκα στην διαδικασία αυτή, είναι μία μεγάλη ανάσα. Άσε που , πως να το κάνουμε βρε Σοφάκη , είναι ωραία να σου λένε μόνο καλά πράγματα χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση. Κι αυτή η αυτοπεποίθηση χρειάζεται που και που ένα boost.Για να μην τα πολυλογώ Σοφάκη , στην ουσία το θέμα που δεν υπήρξε σύμπνοια ήταν πως αυτοί ήθελαν μία κοπέλα να αντικαταστήσει δύο άλλες εγκυμονούσες κι εγώ φυσικά δεν μπορούσα να τους εγγυηθώ ότι δεν θα συνέβαινε το ίδιο και σε μένα μετά από λίγο καιρό. Τώρα θα μου πεις αυτό δεν μπορούσαν να το είχαν μάθει και από την πρώτη μας συνάντηση; Αυτό είναι και το μόνο ψεγάδι που βρήκα σε μία, κατά τα άλλα ,πολύ καλά οργανωμένη εταιρία που , ακόμη και στο υπάρχον χάος , ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και δύναμη. Είχα πολύ καιρό να πάω σε επιχείρηση και να δω ανθρώπους να χαμογελάνε. Μεγάλη υπόθεση! Η όλη εμπειρία από την περιπέτεια μου με την συγκεκριμένη εταιρία θα μπορούσε να είχε τον τίτλο "Σωστή επιχείρηση , λάθος timing "
    Εκείνο που δεν είχε καθόλου λάθος συγχρονισμό ήταν το ταξιδάκι στην Αθήνα. Ο,τι έπρεπε ήταν. Έγινε απρόοπτα, κυριολεκτικά από τη μία μέρα στην άλλη και πολύ πρωί αφού η μόνη διαθέσιμη πτήση ήταν στις 6:30 . Το ξύπνημα μου ήταν πολύ-πολύ πρωινό αλλά και ποιον πείραξε; Είδαμε την ανατολή του ήλιου μαζί με τον Γιώργο περιμένοντας στο αεροδρόμιο και παρόλο που εγώ είχα το σφίξιμο μου , μια και δεν αγαπώ τα αεροπλάνα, ήταν πολύ όμορφο σαν θέαμα. Η πτήση έφυγε στην ώρα της κι έφτασε πριν προλάβει να με πιάσει μεγάλη αγωνία. Ήταν και η πρώτη φορά που ταξίδευα μόνη μου με αεροπλάνο οπότε καταλαβαίνεις Σοφάκη. Το Ελ. Βενιζέλος μας υποδέχθηκε στις 7:15. Ένα αεροδρόμιο δίχως κάποια ιδιαίτερη αισθητική , αλλά όμορφα δομημένο , συμμαζεμένο, με ωραία μαγαζιά για τις ταξιδιωτικές αγορές και όλα όσα χρειάζεται ένα σύγχρονο αεροδρόμιο. Τα κίτρινα ταξί ήταν αραδιασμένα μπροστά στην έξοδο και με περίμεναν. Ο ταξιτζής που μου έτυχε ήταν νέος, συμπαθής αλλά (πάντα υπάρχει ένα "αλλά" με τους ταξιτζήδες) αυτό που λέμε "τα ζώα μου αργά". Όταν μετά από μία περίπου ώρα φτάσαμε στην εταιρία (που η αλήθεια είναι πως ήταν χωμένη κάπου ανάμεσα στου "διαόλου τη μάνα" και στου "βοδιού το κέρατο")του έδωσα το 40 ευρώ και πήγε στο καλό. Περιττό βέβαια να πω ότι τα χρήματα για το ταξί μου τα έδωσε η εταιρία διότι εκτός των άλλων είναι και καλοπληρωτές!!Αχ, αυτό το timing.Η περιπέτειά μου εκεί έλαβε τέλος κατά τη μία και μισή κι εκεί ξεκίνησε το "άλλο" μου ταξιδάκι στην Αθήνα.
     Από την προηγούμενη μέρα είχα πάρει τηλέφωνο στον φίλο μου τον Σταύρο που μένει κάπου στο Παγκράτι και με περίμενε.Με τον Σταύρο είμαστε φίλοι από το 1996. Γνωριστήκαμε στη θεατρική ομάδα. Έχουμε περάσει τόσα πολλά όμορφα όλοι μαζί, με εκείνη την θεατροπαρέα , που δεν νομίζω ότι και να προσπαθήσω θα τα θυμηθώ όλα.Ο φίλος μου είναι χορευτής, ηθοποιός, δάσκαλος yoga και γενικά είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος. Πολύ τον καμαρώνω ! Πήρα λοιπόν οδηγίες για το πως θα φτάσω στον σταθμό του ηλεκτρικού και ξεκίνησα την περιπλάνηση μου στο υπόγεια μεταφορικά δίκτυα της πρωτεύουσας. Έπειτα από μία αλλαγή συρμού και έξι στάσεις (όχι και ιδιαίτερα μακριά δηλαδή) έφτασα στην στάση "Ευαγγελισμός" όπου συνάντησα τον Σταύρο. Αγκαλιές , φιλιά και πέντε λεπτά περίπου δρόμος για το σπίτι του όπου μας περίμενε η σύντροφος, συγκάτοικος, σούπερ-γουάου κορίτσι και νοικοκυρά, Ζωή που έφτιαχνε φαγητό. Δυστυχώς δεν έφαγε μαζί μας γιατί έπρεπε να φύγει για δουλειά ( είναι και αυτή χορεύτρια και δασκάλα yoga).Πάντως εγώ με τον Σταύρο φάγαμε , ήπιαμε το κρασί μας, τα είπαμε , απολαύσαμε και το καφέ μας. Μου είπε και μία φοβερή εμπειρία που έζησε. Έκανε ένα διαφημιστικό για την Heineken στην Καμπότζη ! Αυτές είναι εμπειρίες να τις λες για μία ζωή. Να, αυτά είναι τα link για να τη δει όποιος θέλει από την παρέα μας .Είναι μόνο στο internet.
http://www.youtube.com/watch?v=1hbRp-Wn9Nk  episode 1
http://www.youtube.com/watch?v=WA6tMFQuON8 episode 2
http://www.youtube.com/watch?v=WA6tMFQuON8 episode 3
Να προσθέσω εδώ ότι όλα είναι αληθινά. Όντως δεν ήξερε που πήγαινε, όντως έκανε αυτά που φαίνεται να κάνει και κυρίως έφαγε αυτά που φαίνεται να τρώει.
       Όταν η ώρα πήγε 5 έπρεπε να αποχαιρετήσω τον Σταύρο και τις ιστορίες από την Καμπότζη. Με πολλά ευχαριστώ για την φιλοξενία έφυγα για τον σταθμό του μετρό. Ήμουν τυχερή γιατί από εκεί περνούσε η γραμμή που κάνει τέρμα κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Πήρα τον συρμό κι απόλαυσα το ταξίδι των 45 περίπου λεπτών καθισμένη στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο.Αυτή φορά η πτήση είχε καθυστέρηση 35 λεπτά κι έτσι η αγωνία για την επιστροφή παρατάθηκε για λίγη ώρα ακόμη. Με την επιβίβαση το σφίξιμο στο στομάχι έγινε πιο έντονο. Παρόλα αυτά είχα την τύχη να καθίσω δίπλα σε έναν κύριο που όταν κατάλαβε πως φοβάμαι κι αφού με καθησύχασε, μου έπιασε την κουβέντα μέχρι να φτάσουμε. Ναυτικός , δεύτερος καπετάνιος για την ακρίβεια, γύριζε στην οικογένειά του μετά από 4 μήνες από το Derban της Ν.Αφρικής. "Ξέρεις τι θέλω να κάνω μόλις πάω σπίτι; Να κάτσω στο μπαλκόνι, να κάνω έναν παγωμένο φραπέ και να κάνω ένα τσιγάρο από τα δικά μου.Βαρέθηκα τα Marlboro, αυτά έχει στο καράβι" Απλά πράγματα. Να' ναι καλά ο άνθρωπος και να χαρεί το καλοκαίρι μαζί με τους αγαπημένους του.
      Η άφιξη στο "Μακεδονία" σήμανε και τη λήξη του σύντομου , αλλά τόσο γεμάτου ταξιδιού μου στην Αθήνα . Απολογισμός; Μία συνέντευξη που , αν και δεν κατέληξε σε επιτυχία, είχε μόνο θετικά μηνύματα να μου δώσει .Μερικές ώρες με αγαπημένους φίλους. Αλλαγές στις παραστάσεις και τα τοπία. Μόνο θετικό μπορείς να τον πεις τον απολογισμό.
     Με την ευχή να μπορέσουμε να πάμε μαζί με τον Γιώργο σύντομα στην Αθήνα για να δούμε κι άλλους αγαπημένους μας ανθρώπους μου είναι εκεί , σε χαιρετώ Σοφάκη μου.

     Φιλιά πολλά
 
     Γεια σου προς το παρόν κοριτσάκι.