Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Πόλη δίχως αυτοκίνητα.

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Την Κυριακή που πέρασε γιορτάζαμε την παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης ήταν κλειστοί και όλα ήταν ένας μεγάλος πεζόδρομος. Είχε πολύ κόσμο στο κέντρο και το κυρίαρχο μεταφορικό μέσο ήταν το ποδήλατο. Σε πολλές πλατείες υπήρχαν εκδηλώσεις και δράσεις .Δεν ήμουν η μόνη που αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε αυτό να γίνει και για άλλες Κυριακές του χρόνου. Πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πιο ήσυχη είναι η πόλη χωρίς τα αυτοκίνητα. Μάλλον δεν δίνουμε στην ηχορύπανση την προσοχή που της πρέπει. Να σου δείξω μερικές φωτογραφίες Σοφάκη.


Αριστοτέλους περίπου στις 6 το απόγευμα.
Το τεχνητό γρασίδι τοποθετήθηκε σαν ένας μέρος όπου θα μπορούσες να αράξεις για να παρακολουθήσεις την ταινία που θα προβάλλονταν μετά τις 8. Αν ήταν μεγαλύτερο σε εμβαδόν θα ήταν κάτι εντυπωσιακό. Τώρα ήταν απλά μία καλή προσπάθεια κι ένα ευχάριστο χρώμα στο γκρίζο τσιμέντο της πλατείας Αριστοτέλους.





Η Τσιμισκή όπως δεν την έχουμε ξαναδεί.
 Στην Τσιμισκή μπορεί να κυκλοφορούσαν λεωφορεία αλλά ήταν και τα μόνα οχήματα εκτός από ποδήλατα που ήταν εκεί. Την ώρα που βρισκόμασταν σε εκείνο το σημείο περνούσε από εκεί μία μπάντα. Πραγματικά υπέροχο το να πηγαινοέρχεσαι με άνεση στον πιο "πνιγμένο" δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Ένας μεγάλος , μεγάλος πεζόδρομος. Φυσικά να μην αναφέρω ότι τα καφέ ήταν παντού γεμάτα και δυσκολευτήκαμε αρκετά για να βρούμε κάπου να καθίσουμε. Είπαμε, μπορεί να κόψουμε το φαγητό αλλά τον καφέ ποτέ. Και μία μέρα σαν κι αυτή, επιβάλλεται.                                        








 Στην Προξένου Κορομηλά είχε δράσεις για τα παιδιά. Ζγραφική στο δρόμο και παιχνίδια από τα παλιά. Παίζανε μήλα, κουτσό , τζαμί. Θυμηθήκαμε όλοι τα νιάτα μας ! Ένα κοριτσάκι, είχε τέτοια χαρά που έπιασε μήλο που μόλις το έκανε έτρεξε κι αγκάλιασε τη μαμά της. Εγώ πάντως συγκινήθηκα με την εικόνα.
I love Thessaloniki.
Η προσπάθεια που λέγαμε.
Αφού έδυσε ο ήλιος.

Κι ένας ακόμη πρωταγωνιστής της ημέρας.
     Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη  Σοφάκη. Θυμώνω πάρα πολύ που τόσα χρόνια ήμασταν πολύ "χαλαροί" για να καταλάβουμε πόσα πολλά χάνουμε που δεν εκμεταλλευόμαστε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει. Λένε πως οι πόλεις είναι οι άνθρωποι της. Αν είναι έτσι τότε προτιμώ να γίνω λιγότερο χαλαρή και αξιαγάπητη, αλλά πάντα δεύτερη και να διεκδικήσω επιτέλους αυτά που αξίζουν στην τόσα πολλά υποσχόμενη πόλη μου. Δεν σωθήκαμε με μία ημέρα δίχως αυτοκίνητα και πολλή χαρά. Το θέμα είναι να πολλαπλασιαστούν. Όχι τα αυτοκίνητα , η χαρά. Άντε κι άλλος Παπαγεωργόπουλος να μη μας βρει...

    Να έχεις μία καλή νύχτα Σοφάκη μου.

    Σε φιλώ γλυκά.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (last vol. )

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Φτάνοντας στο τέλος του φετινού καλοκαιρινού μας ταξιδιού θα σε πάω κάπου στα τέλη Ιουλίου. Λίγες μέρες πιο πριν είχαν επαναπατριστεί για διακοπές τα ξαδέρφια από Αγγλία και Αμερική. Ο Ανδρέας και η Στέλλα "καβάλησαν" την British και κατεφθασαν από το Λονδίνο και ο Διαμαντής (αδερφός του Ανδρέα) μετά από καμιά δεκαριά ώρες ταξίδι άφησε για ένα μήνα το Σινσινάτι και μας ήρθε. Όλοι μαζί είχαμε κανονίσει να περάσουμε ένα τριήμερο στην Αμμουλιανή. Με τον Γιώργο είχαμε πάει και το καλοκαίρι του 2011 αλλά τελικά κανείς δεν μπορεί να πάει μόνο μία φορά. Είναι το νησί Lay's !
     Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τις σμαραγδένιες παραλίες με την ψιλή άμμο και τα νερά που μπορείς να καθρεφτιστείς, Για τον βυθό που έχει πολλά να προσφέρει και αν αρχίσεις να τον εξερευνάς ξεχνιέσαι μέχρι τα ακροδάχτυλα σου να "παπαριάσουν" (ο Ανδρέας πάντως δεν άφησε φύκι για φύκι που να μην το ψάξει ).Για τα Γαιδουρονήσια, ή νησάκια Δρένια όπως είναι η επίσημη τους ονομασία, που με ένα νοικιασμένο βαρκάκι μπορείς να τα απολαύσεις και να κάνεις και τον καπετάνιο. Για τα φρέσκα ψάρια που φάγαμε στον "Τζανή" και τις κρέπες με ολόκληρη λιωμένη σοκολάτα (ναι, ναι καλά διάβασες Σοφάκη ). Το όμορφο μικρό λιμάνι που στο ηλιοβασίλεμα άλλαζε τόσα χρώματα που θα τα ζήλευε και το Α με τις επιλογές χρωμάτων στο Word. Τους ανθρώπους που έχουν ακόμη μέσα τους το καλό στίγμα του πρόσφυγα, όντας απόγονοι Μικρασιατών προσφύγων και ξέρουν να τιμούν την λέξη "φιλοξενία".  Τα λόγια δεν τελειώνουν ποτέ Σοφάκη. Αυτή τη φορά λοιπόν αποφάσισα να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν. Voila !
Αλυκές, η μεγαλύτερη παραλία του νησιού
Μία από τις ομπρέλες στο βάθος ήταν δική μας.


Το λιμανάκι και τα χρώματά του                                


Το βαρκάκι μας (με την μπλε τέντα δεξιά) στην παραλιά
στο μικρό νησάκι Δρένια.
Ο βυθός στο νησάκι.
         Τα νησάκια είναι προσιτά και με βάρκα που κάνει συγκεκριμένα δρομολόγια και είναι μία ακομη επιλογή για να πας. Δεν είναι κατοικημένα αλλά είναι εκμεταλλευόμενα.Το μικρό νησί έχει δύο παραλίες που είναι χωρίς οργάνωση και έχει μερικά δέντρα,τους καθημερινούς επισκέπτες και καμιά δεκαριά κατσίκες. Σε αυτό αράξαμε με το βαρκάκι. Το άλλο νησάκι έχει ένα οργανωμένο beach bar και μία ταβέρνα αλλά το αποφύγαμε μια και θέλαμε κάτι λιγότερο "πολιτισμένο". Βαρκάκι μπορείς να νοικιάσεις εύκολα. Εμείς έχοντας την προηγούμενη εμπειρία ξαναπήγαμε στον Μάκη, μία φυσιογνωμία που δεν φωνάζει απο μακριά "υπευθυνότητα¨αλλά κάνει τη δουλειά του καλά και κάπου εκεί ανάμεσα σε τσίπουρα και φαγητό φροντίζει να σου δώσει τις σωστές οδηγίες και συμβουλές προς ναυτιλλομένους.

Σε κρεπερή μέσα στον οικισμό.

Κόλαση από την ΙΟΝ γάλακτος.
Τρελή πατέντα.
Ένα πιάτο τηλεόρασης που έγινε τέχνη.
Παραλία Καραγάτσια από ψηλά.
Εξαιρετική.

Βραδινό μπανάκι σε αυτή την παραλία από τους
γενναίους Γιώργο, Ανδρέα, Στέλλα.
        Η Αμμουλιανή, Σοφάκη, είναι ένα μικρό νησί που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν να έχεις πάει για καλοκαίρι στο χωριό σου. Οι αποστάσεις είναι εκμηδενισμένες οπότε δεν χάνεις χρόνο στους δρόμους. Ο οικισμός είναι ένας κι έτσι από τη δεύτερη βραδιά αρχίζεις και να χαιρετάς γνωστούς στα δρομάκια! Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εκεί μας κέρδισαν και γι' αυτό θέλω να τους μνημονεύσω.
Μείναμε στην Pansion Evi  ( http://www.pansionevi.com ). Ομορφα, προσεγμένα δωμάτια, πεντακάθαρα και ωραίοι άνθρωποι. Η Εύη ήταν και η έκτη στα επιτραπέζια που στήναμε κάθε βράδυ στο αίθριο. Να' ναι καλά.
Την προηγούμενη φορά είχαμε μείνει σε έναν εξίσου καλό ξενώνα. Casa Dominici (http://www.dominiciammouliani.gr ) εκεί όπου η Αννα, ιδιοκτήτρια, ξέρει να κάνει τη διαφορά.
Την είδαμε και φέτος μάθαμε τα νέα της και πολύ χαρήκαμε.
Φάγαμε στον "Τζανή". Δίπλα σχεδόν από εκεί που μέναμε , με το γαλάζιο να απλώνεται κάτω από τα πόδια σου και τα φαγητά να λιώνουν στο στόμα και να σε αποζημιώνουν στο έπακρο.Την ξέρουν καλά τη δουλειά τους.
Φάγαμε την υπέροχη κολασμένη κρέπα στον "Γαλιμή"  όπου η Κωνσταντίνα , που μαζί με τον άνδρα της είναι οι ιδιοκτήτες, απολαμβάνουν τη ζωή εκεί και ως μόνιμοι κάτοικοι και , όπως μας είπε, είναι πολύ ευτυχισμένοι που επέλεξαν να αφήσουν την πόλη.Μπράβο βρε παιδιά !
      Όλες αυτές οι εικόνες έφεραν στο νου πολλές ωραίες στιγμές αλλά και μία γλυκιά μελαγχολία. Όχι, δεν στεναχωρήθηκα πάλι που τελειώνει το καλοκαίρι, απλά συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου λείπουν τα παιδιά που εδώ κι ένα μήνα έχουν επιστρέψει στη βάση τους. Ανδρέα, Στέλλα, Διαμαντή μας λείπετε. Κρατάτε γερά...

     Με απέραντο γαλάζιο στα μάτια.
     Με πανέμορφες εικόνες μαζί με αγαπημένους ανθρώπους

     Αφήνω το καλοκαίρι Σοφάκη,,,

     Να' μαστε όλοι καλά και του χρόνου

    Καλή σου νύχτα κοριτσάκι

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (vol.2)

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Τώρα που άνοιξαν και τα σχολεία έχω ακόμη μεγαλύτερη επιθυμία να αντισταθώ.Επιμένω καλοκαιρινά και συνεχίζω με τα των διακοπών μου.
   Δύο από τις τέσσερις εβδομάδες του Αυγούστου μας βρήκαν στα δικά μας μέρη: στο εξοχικό στην Τούζλα. Μία από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες κινήσεις των γονιών μου ήταν η αγορά αυτού του οικοπέδου πριν από δέκα χρόνια. Ενα τροχόσπιτο... ενισχυμένο, μία τουαλέτα κι ένα κουζινάκι ό, τι χρειάζεται για να γίνει ένα οικόπεδο με δέκα ελαιόδεντρα ένα πρώτης τάξεως ησυχαστήριο- ορμητήριο. Όλα φτιαγμένα από τα χεράκια του μπαμπά μου (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα) και περιποιημένα με το γούστο και τη φροντίδα της μαμάς μου.
Η επίσημη ονομασία του εξοχικού.
Ονομάστηκε έτσι όταν η μαμά ήταν
ακόμη μαζί μας.
Made by my George.
 Είναι μεγάλη υπόθεση , ιδιαίτερα στο δικό μας παρόν, να έχεις ένα μέρος όπου μπορείς να αράξεις, να ηρεμήσεις και να χαρείς τη δύναμη της εξοχής όλες τις εποχές του χρόνου. Ακούγομαι σαν διαφήμιση μεσιτικού γραφείου Σοφάκη. Τι να πω. Μπορεί η παραλία της Τούζλας να μην είναι από τους hot προορισμούς , αλλά φιλοξενεί στα πέριξ της τον δικό μου προσωπικό παράδεισο.
    Η πρώτη εβδομάδα της διαμονής μας εκεί συνδυάστηκε με τη μία από τις δύο εβδομάδες άδειας του μπαμπά μου. Εκτός από τον πατέρα, είχαμε εκεί παρέα τους γείτονες (κουμπάρους και φίλους) που εδώ και χρόνια είναι ακόμη ένας λόγος για να μου αρέσει η καλοκαιρινή διαμονή στην πατρογονική, εξοχική εστία. Το καλό είναι ότι και ο Γιώργος αγάπησε από την πρώτη στιγμή το μέρος κι έτσι μοιραζόμαστε την ίδια επιθυμία να βρισκόμαστε εκεί. Η πρώτη λοιπόν εβδομάδα συνδυάστηκε με καλή παρέα, πολύ φαγητό (σε σημείο σκασμού) , πολύ κολύμπι και το πανηγύρι.
   Η εκκλησία εκεί γιορτάζει στις 6/8 (Μεταμόρφωση του Σωτήρος ) και για έξι μέρες  η περιοχή γίνεται πόλος έλξης για παραθεριστές και κατοίκους των γύρω χωριών. Φέτος επισκέφθηκα το πανηγύρι 4 φορές! Είμαι για τα πανηγύρια, θα μου πεις Σοφάκη. Ε, ναι είμαι. Τρελαίνομαι για την ενέργεια, τα χρώματα, τη χαρά και την γευστική πανδαισία των πανηγυριών. Μία από τις πιο αγαπημένες μου γεύσεις είναι το μαλλί τις γριάς. Δεν ντρέπομαι καθόλου να κρατώ το μαγικό ξυλάκι και να λερώνομαι προσπαθώντας να δαμάσω  το πιο γλυκό-κυριολεκτικά και μεταφορικά- κομμάτι της πανηγυρτζίδικης εμπειρίας. Πραγματική ζάχαρη. Βέβαια φέτος δεν το τίμησα γιατί θεώρησα ότι ο κεσές με του πιο απίστευτους λουκουμάδες που έχω φάει ever, ήταν αρκετοί. Ικανοποίησα και την ανάγκη για φθηνές ημι-χρήσιμες αγορές (ξέρεις Σοφάκη, από αυτές που τάχα χρειάζεσαι) κλείνοντας με επιτυχία τη φετινή σεζόν στη γιορτή της Τούζλας.
    Η δεύτερη εβδομάδα ήταν εκείνη που στην ελληνική συνείδηση φωνάζει καλοκαίρι και ξεκούραση, αυτή του δεκαπενταύγουστου. Η παρέα εντός των ορίων του οικοπέδου μεγάλωσε καθώς κατέφθασε ο αδερφός . μετά συζύγου και τέκνου. Τι ωραία παρέα Σοφάκη. Ο Billy έκανε τις μέρες μας πιο όμορφες και τις γέμισε με ακόμη περισσότερα χαμόγελα. Ο μικρός λάτρεψε τη θάλασσα κι έτσι οι δύο επισκέψεις στην παραλία ήταν στην ημερήσια διάταξη.

 Η παραλία κοντά στο εξοχικό ( απόσταση 7 λεπτών με τα πόδια ) δεν δρέπει δάφνες για την ποιότητα και την καθαρότητα της αλλά μπορείς να την πεις αξιοπρεπή και ικανή να σου δώσει ευχαρίστηση. Άλλωστε κανένα μέρος που προσφέρει αυτές τις εικόνες δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Τελικά η θάλασσα, όπου κι αν υπάρχει, μπορεί από το τίποτα και με τη συνεργασία του ήλιου, του καλύτερου διευθυντή φωτογραφίας που υπάρχει, να δημιουργήσει μικρά οπτικά θαύματα.Δεν νομίζεις Σοφάκη;
Καλό είναι βέβαια να κάνεις και αλλαγές στις παραστάσεις σου ,οπότε κάποιες φορές μπαίναμε στο αυτοκίνητο και παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο φτάναμε στην παραλία Κάριανης, εκεί που στα παιδικά μου χρόνια κάναμε ελεύθερο camping χαρίζοντας μου μερικές από τις πιο όμορφες μου αναμνήσεις.








Εκεί κάπου υπάρχει, εδώ και αρκετά χρόνια, ένα πολύ ωραίο beach bar ονόματι Sushi, που φιλοξένησε μερικές από τις βουτιές μας. Δεν ξέρω αν του χρόνου θα είναι το ίδιο καλό, αλλά φέτος μας αποζημίωσε όσες φορές πήγαμε και το προτείνω ανεπιφύλακτα για όποιον του χρόνου θελήσει να κάνει μία αλλαγή από τις "σαν την Χαλκιδική δεν έχει " παραλίες του διπλανού μας νομού. Το νερό πολύ καλό, ο καφές πάντα πετυχημένος , η μουσική υπέροχη και χαλαρωτική και οι ξαπλώστρες ονειρεμένες. Από αυτές που τις βλέπεις και φωνάζουν "κοιμήσου". Περιττό να πω φυσικά ότι κοιμήθηκα.
      Την τελευταία βραδιά που μείναμε είχαμε καθίσει δίπλα σε μία από τις ελιές και ψήναμε λουκάνικα.Κλασσικοί Έλληνες. Μέσα στην ηρεμία της βραδιάς και στην δροσιά μια εικόνα εμφανίστηκε στον ουρανό. "Γιώργο , πάρε τη φωτογραφική μηχανή και έλα . Αυτό δεν πρέπει να το χάσεις" είπε ο αδερφός κι έδειξε στον Γιώργο τι εννοούσε.
Αυτό εννοούσε !


      Είδες τι γίνεται όταν συνωμοτήσει το φεγγάρι με μερικά σύννεφα, μια ελιά και τον προβολέα που την φωτίζει;  Χάρμα οφθαλμών. Με αυτή την εικόνα έκλεισαν οι φετινές μέρες μας στη Villa Sofi. Οικογενειακές διακοπές θα μπορούσα να τις πω.Τόση  ηρεμία,τόση χαρά, τόση ξεκούραση μόνο σε ένα μέρος που το αισθάνεσαι απόλυτα δικό σου, με ανθρώπους που τους αισθάνεσαι απόλυτα δικούς σου, μπορείς να βρεις.Μπαμπά, μαμά σας ευχαριστώ γι' αυτό το "δώρο" . Ανεκτίμητο...


    Με πολλές ευχές για ένα καλό βράδυ και ακόμη περισσότερο μπλε στα μάτια μου.

   Σε φιλώ κοριτσάκι.

   Καλή σου νύχτα.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Επιμένοντας καλοκαιρινά (vol.1 )

Αγαπημένη μου Σόφη,

    Δεν ήμουν παιδί του καλοκαιριού, μάλλον της άνοιξης θα έλεγα. Βαριόμουν το καλοκαίρι. Αν εξαιρέσεις τη θάλασσα και γενικά τις διακοπές, που ήταν ονειρεμένα, δεν έβρισκα άλλο λόγο ύπαρξης για το καλοκαίρι. Όταν μάλιστα κόντευε το τέλος δήλωνα αναίσχυντα "Αντε, να ανοίξουν τα σχολεία βαρέθηκα". Μεγαλώνοντας, βέβαια ,εκτίμησα όπως έπρεπε την αξία του καλοκαιριού. Πλέον, απλά δεν θέλω να τελειώσει.
   Επιμένω , λοιπόν, καλοκαιρινά κι επειδή μετά τις 20 Ιουλίου πέρασα ένα καλοκαίρι που μου θύμισε τον καιρό π.Δ (όπου Δ = δουλειά. Το γράφω με κεφαλαίο γιατί πλέον η δουλειά είναι σαν τον Χριστό. Τη σέβεσαι , παρακαλάς να είναι μαζί σου και πολύ συχνά αναρωτιέσαι αν υπάρχει ) αξίζει τον κόπο να μιλήσουμε γι' αυτό.
   Τα πιάνω λοιπόν με ανάποδη χρονολογική σειρά και κάνω μία κατεβασιά προς την Εύβοια.Είχαμε πρόσκληση από τον Στέργιο και τη Μάγδα για να πάμε εκεί . Μένουν στις Κονίστρες, ένα χωριό ανεβαίνοντας προς την Κύμη. Στο όμορφο σπίτι τους περάσαμε 4 υπέροχες μέρες. Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία, για τις βόλτες , τις βουτιές μα κυρίως που μας κάνατε να νιώσουμε "σαν στο σπίτι μας" (κλισέ, αλλά όταν είναι αλήθινό δεν μπορείς παρά να το πεις ).
   Το ταξίδι μας για την Εύβοια ξεκίνησε Παρασκευή πρωί , κύλησε σε πολύ χαλαρούς και συνάμα οικονομικούς ρυθμούς κι έπειτα από δύο στάσεις , 8.230 διόδια, κάμποσα χιλιόμετρα και 7,5 ώρες ήρθε εις πέρας με επιτυχία. Στις Κονίστρες μας πρίμεναν τα παιδιά και το παστίτσιο της Μάγδας το οποίο πολύ ευχαριστηθήκαμε. Μία βόλτα για ποτό στην παραλία της Κύμης ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε τη μέρα.
   Το επόμενο πρωί ήταν η αρχή της γνωριμίας μας τις θάλασσες της αιγαιοπελαγίτικης μεριάς της Εύβοιας.Ξεκινήσαμε από την παραλία Μουρτερής, θέση Κεφάλα. Ναι, ξέρω το όνομα δεν χαιδεύει το αυτί αλλά αυτό το θέαμα χαιδεύει σίγουρα το μάτι.

Πήγαμε εεεεεεεεεκεί στην άκρη.
Να το πιεις στο ποτήρι

Και η πετσέτα έχει ψυχή.
Και ο Θεός έπλασε το ηλιοβασίλεμα
Κάπου εκεί δίπλα σε αυτό το βράχο βρίσκεται το κουφάρι του "Φ/Γ ΔΥΣΤΟΣ" που είχε βυθιστεί το 1996 κοντά στην Κύμη. Ακόμη έχω στο μυαλό μου την εικόνα του αναποδογυρισμένου πλοίου.Τραγικό, αλλά ένα γεγονός που δεν μπορείς να αγνοήσεις.Η θάλασσα δεν είναι δυστυχώς μόνο μπάνιο και φραπέ. Σε αυτή την παραλία πάντως και το κολύμπι και ο καφές ήταν ...μμμμμ. Κι επειδή είναι γνωστό ότι η θάλασσα ανοίγει την όρεξη (θαρρείς και χρειαζόμασταν βοήθεια) κλείσαμε εκείνο το Σάββατο με φαγητό σε μία από τις καλύτερες ταβέρνες στην περιοχή, "Φυγούλι" το όνομα. Ωραία πιάτα, πολύ καλές τιμές, απέραντη θέα , ένα φεγγάρι κόκκινο ταψί και κυρίως καλή παρέα για ένα γεύμα που τα είχε όλα.
    Το σαφάρι συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς και την επομένη. Αυτή τη φορά δύο παραλίες είχαν την τιμητική τους. Ξεκινήσαμε από το Αρμυρίχι

Μια ομορφιά.


Κι άλλη μία ομορφιά
Σαν την καλή παρέα δεν έχει.
Είχε επίσης και πολύ ωραίο βυθό.

Σύμφωνα με τα παιδιά , εδώ γυρίστηκε η τελευταία διαφήμισή της AMSTEL και η παραλία έχει, από τότε, περισσότερο κόσμο. Βέβαια αυτό δεν ξέρω κατά πόσο αρέσει στους τακτικούς free campers της περιοχής που είχαν εκεί στημένα τα τσαρδιά τους , ακόμη και μέσα στους βράχους.

Αυτή είναι ζωή... στο βράχο.

Μετά από μία γεύση από αυτά τα μαγικά νερά πήγαμε στο Λιμνιώνα. Εκεί που λες Σοφάκη είναι σαν ένα φυσικό water park. Συνδυάζει βουτιές, σπηλιές και χαμόγελα που σε γυρίζουν σε ηλικία, μπορεί και μονοψήφια.

Κάπου από εκεί πάνω πήδηξε και ο Γιώργος.
Δεξιά και αριστερά από το άνοιγμα υπήρχαν μικρές σπηλιές στις οποίες πήγαμε. Ήταν μικρές και σκοτεινές αλλά ένιωσα θαρρείς και ήμουν στο "Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού". 


Να έκανα ένα μπλουμ, να πήγαινα εκεί τώρα.
Αυτό είναι πλάνο "I love Greece"
       Η θάλασσα ήταν παρούσα συνεχώς. Αλλά επειδή η Εύβοια έχει και πολύ όμορφα βουνά ο Στέργιος θέλησε να μας δείξει και λίγο από τα "δικά" τους βουνά που απλώνονται ακριβώς πάνω από το χωριό. Έτσι τη δευτέρα το πρωί μεταμορφώσαμε με μαγικά το Getz της Μάγδας σε 4Χ4 και πήραμε την ανηφόρα. Όπως όλα τα βουνά έτσι κι εκείνο μας πρόσφερε απλόχερα εικόνες ηρεμίας και μυρωδιές που ξαναθυμάσαι ότι υπάρχουν και ευφραίνουν καρδίαν και ρουθούνια.




Αυτό το μέρος ,που είναι σαν ένα μεγάλο πλάτωμα στη μέση του βουνού το λένε Βρωμονέρα!Κι επειδή σίγουρα δεν του ταιριάζει σαν όνομα να εξηγήσω Σοφάκη ότι λέγεται έτσι διότι το χειμώνα γεμίζει με νερά τα οποία στη συνέχεια , μέσω του πολύ μεγάλου δικτύου σπηλαίων που διαθέτει η Εύβοια, φεύγουν από εκεί και διοχετεύονται σε άλλα μέρη του νησιού. Σαν γνήσια Ελληνίδα αυτό που  σκέφτηκα όταν είδα το πανέμορφο αυτό τοπίο ήταν " Ε, ρε γλέντια και σούβλες που κάνεις εδώ! ". Τι ψέματα είναι;


Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα.
Κατεβαίνοντας από το βουνό ο Στέργιος με ρώτησε " Θέλεις να πάμε τελικά ή κουράστηκες;"Ο Γιώργος είχε ήδη πάει και δεν του έκανε ιδιαίτερη διαφορά. Κι εδώ νομίζω ότι είναι η ώρα  να κάνεις την ερώτηση Σοφάκη "Που ρε παιδιά ;". Στην Κολέθρα θα σου πω εγώ και μπορείς να αρχίσεις να γελάς. Η Κολέθρα λοιπόν είναι κι αυτή μία υπόγεια σπηλιά - γεώτρηση,η οποία είναι στην ουσία το υδραγωγείο της περιοχής. Δεν ξέρω πόσα χωριά παίρνουν νερό από εκεί αλλά σίγουρα είναι μερικά. Το χειμώνα είναι λέει γεμάτη αλλά όσο κοντεύει το καλοκαίρι αδειάζει κι έτσι μπορείς να κατέβεις (αν έχεις την τρέλα που κουβαλάει ο Στέργιος, δεν είναι ότι κάνουν και οργανωμένες τουρνέ!) και βλέπεις από κοντά τη σπηλιά αλλά και τους σωλήνες της γεώτρησης. Η αλήθεια είναι πως ενώ στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί ο Στέργιος είχε κολλήσει τόσο πολύ με αυτή την "τρύπα" και του άρεσε να κατεβαίνει συνέχεια, όταν πήγα εκεί και το είδα κατάλαβα.

Εκεί κάτω κατεβήκαμε.
Είναι εντυπωσιακό να φτάνεις μέχρι κάτω, να βλέπεις από κοντά το νερό , το χάος που συνεχίζει μέσα στη σπηλιά αλλά και το μεγάλο σωλήνα της γεώτρησης να περνάει δίπλα σου. Άλλη μία συμμετοχή λοιπόν στο "Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού" .


Η θάλασσα δεν θα μπορούσε να λείπει και από εκείνη τη μέρα κι έτσι όταν η Μάγδα  σχόλασε από τη δουλειά , μπήκε στην παρέα μας και πήγαμε να γνωρίσουμε , έστω και πάνω στη δύση του ηλίου την παραλία Κορασίδα.

Από το δρόμο προς τα εκεί.
Η Κορασίδα από ψηλά.
        Πλήρης εμπειριών και παραλιών επιστρέψαμε στο σπίτι για την τελευταία βραδιά μας κάτω από τον Ευβοϊκό ουρανό. Η βραδιά κύλησε με ψήσιμο και καλοφαγία. Σουβλάκια, σεφταλιές και για κλείσιμο λουκουμάδες χειροποίητους (από τα χεράκια της Αρετής, φίλης των παιδιών. Να ' ναι καλά ) με μέλι τοπικής παραγωγής. 
      Δεν είχαμε και ιδιαίτερη χαρά που θα φεύγαμε την επόμενη ημέρα . Τι αξία θα είχε παρόλα αυτά αν τα όμορφα κρατούσαν για πάρα πολύ. Θα γίνονταν μάλλον συνήθεια και θα περνούσαν απαρατήρητα . Δεν θα ήταν κακό να κρατούσαν και λίγο παραπάνω όμως.Ας είναι. Εμείς να είμαστε καλά. Πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή στις 7 το πρωί , κατεβήκαμε από το βουνό και στείλαμε τα τελευταία μας φιλιά στην Εύβοια περνώντας την γέφυρα της Χαλκίδας.

Στο βάθος, γέφυρα.

Εις το επανιδείν
     Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα των φετινών μας διακοπών.Το συμπέρασμα από το ταξιδάκι μας αυτό: η Εύβοια έχει πολλά να προσφέρει και δεν της το είχα. Στέργιο, Μάγδα να είστε πάντα καλά. Πολλά ευχαριστούμε.
    Θαρρώ κατάλαβα Σοφάκη, γιατί άρχισα να σου τα λέω ανάποδα.Μάλλον θέλω όσο περνούν οι μέρες του Σεπτέμβρη εγώ, με την κουβέντα μας , να μπαίνω ακόμη πιο μέσα στο καλοκαίρι.Ο,τι μπορούμε κάνουμε.

    Με πολλές ευχές για καλό βράδυ και πολύ μπλε στα μάτια μου

   Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Happy Birthday to Sofi...!

Αγαπημένο μου Σοφάκη,

Προσπερνώ δικαιολογίες, καλωσορίσματα και άλλα τέτοια τυπικά και πηγαίνω εκεί που πραγματικά πρέπει να επικεντρωθούμε σήμερα.

" ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΣΟΦΑΚΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , ΜΕΓΑΛΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΠΟΛΛΑ"


Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ήταν η πρώτη μας κουβέντα Σοφάκη. Μακάρι να είμαστε μαζί για πολλά ακόμη που θα έρθουν. Σε ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές που έκανες την μεγάλη απουσία να μοιάζει λίγο πιο ανεκτή. Χρειάζομαι να έχω πάντα ένα Σοφάκη στη ζωή μου.
    Μπορεί να έλειψα για καιρό αλλά το υλικό που έχω μαζέψει και αυτά που έχω να σου πω θαρρώ θα σε αποζημιώσουν. Η τελευταία φορά που είχαμε κουβεντιάσει ήταν τρεις μέρες πριν να φύγουμε για την Αμμουλιανή, πριν να αρχίσουν κι επίσημα οι διακοπές μας. Δεν ξέρω πως λέγεται όταν δύο άνεργοι πηγαίνουν για μπάνια αλλά εγώ διακοπές το ένιωσα. Αμμουλιανή , 23-26 Ιουλίου, Τούζλα 30/7 - 8/8, Τούζλα 10- 19/8, Εύβοια 23-27/8 ! Οι ενδιάμεσες μέρες ήταν "επισκέψεις" στο σπίτι μας απλά για να προετοιμαστούμε για την επόμενη εξόρμηση.Είχα να περάσω τέτοιο καλοκαίρι, να κάνω τόσα μπάνια και να πάρω χρώμα από το καλοκαίρι του 2005.
Θα ήταν αδικία να μιλήσω σήμερα αναλυτικά γι'αυτά. Έχω εικόνες και ονόματα στο μυαλό μου και θέλω όλα να μπούνε στη σωστή σειρά για να τα νιώσεις κι εσύ όσο πιο ζωντανά γίνεται. Οργανώνομαι κι επανέρχομαι...
   
      Καλώς βρεθήκαμε και πάλι Σοφάκη μου.

      Να μου ζήσεις. Να 'σαι πάντα κοντά μου...

      Σε φιλώ γλυκά

      Καλή σου νύχτα κοριτσάκι.