Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Στην αναζήτηση του γέλιου (vol.3):Η τέχνη στα χρόνια των "Απαράδεκτων".

Αγαπημένη μου Σόφη,

Αυτό που ξεχωρίζει θέλω να' μαι.
Πάνε μερικοί μήνες από τότε που είχα δημοσιεύσει τις τελευταίες προτάσεις για να σκάσει λίγο το χειλάκι μας. Επειδή η περασμένη εβδομάδα ήταν λίγο δύσκολη για εμάς, έκρινα ότι η ώρα ήταν σωστή για να ξαναπάρουμε μία χείρα βοηθείας. Όχι, δεν έγινε κάτι άσχημο. Δεν πάθαμε κάτι, μη θορυβείσαι Σοφάκη. Απλά καμιά φορά οι σκέψεις σε φέρνουν φάτσα με την πραγματικότητα. Έρχονται και σε πλακώνουν, κάθονται  στο στέρνο σου και δεν λένε να ξεκουνήσουν όσο αέρα κι αν βγάζεις. Και τότε πρέπει κάτι να βρεις για να αδειάσει, έστω στιγμιαία το μυαλό. Κάτι απλό. Κάτι που αγαπάς.
     Εγώ αγαπώ Απαράδεκτους! Το έχω ξαναπεί  σε παλιότερες κουβέντες μας Σόφη και θα το ξαναπώ. I love Aparadektoi ! Έχουν υπάρξει πολλές φορές "λιμάνι" σε στιγμές βαθιάς ανορεξίας για οτιδήποτε χαρούμενο. Όταν χάσαμε τη μαμά, έβλεπα τη σειρά για να ξεχνιέμαι κάθε μέρα και αποτέλεσμα αυτού είναι να ξέρω σχεδόν όλα τα επεισόδια απ' έξω. Η ευφυΐα της Δήμητρας Παπαδοπούλου μπορούσε να πιάσει ένα θέμα και να φτιάξει ένα τηλεοπτικό αριστούργημα. Από τα αγαπημένα μου ήταν όταν έριχνε την τέχνη, κάθε μορφής, από το βάραθρο της. Από το θέατρο και την ποίηση, μέχρι το τραγούδι και την "υψηλή διανόηση" η παρέα των τεσσάρων μου έχει δώσει στιγμές ατελείωτης χαράς.
    Πρώτη "έπεσε" η ποίηση. Επεισόδιο 8: "Ποιητική βραδιά" . Ο Σπύρος τους πηγαίνει στην βραδιά παρουσίασης ποιημάτων μιας πρώην συναγωνίστριας του, ποιήτριας. Όλο το επεισόδια είναι,
στ' αλήθεια ένα ποίημα. Αγαπημένα μου από την αρχή μέχρι το 4:00. Η ποιήτρια απαγγέλλει. Εκείνοι κοιτάζουν με το βλέμμα της απορίας.
Ο Γιάννης ρωτάει "- Τι λέει;"
Δήμητρα "- Μαλακίες"
Λιώνω!
Επεισόδιο 20: "Eurovision '92" Ο τετράδα αποφασίζει να γράψει τραγούδι για τη Eurovision. Μετά από κόντρες, διαφωνίες και διάφορα άλλα, αποφασίζουν να ζητήσουν τη βοήθεια ενός συνθέτη και να ενωθούν για να φτιάξουν το τραγούδι που θα στείλουν για συμμετοχή. Αποκαλυπτικό το τέλος όπου με πολύ ωραίο τρόπο θίγεται ένα από τα μεγαλύτερα στραβά της φυλής μας: η μετάθεση ευθυνών. Αγαπημένη μου ατάκα.
Σπύρος : "Τι αηδίες είναι αυτές ρε. Αυτά θα στείλετε στην Ευρώπη;"
Βλάσης : "Γιατί; Σιγά την ήπειρο"
Ποιος διαφωνεί;
Επεισόδιο 30: "Ηθοποιός σημαίνει φως" Ο Βλάσης αποφασίζει να ανοίξει δραματική σχολή. Με τη λογική του "έχω ακούσει ότι στις δραματικές σχολές περνάνε οι ωραιότερες γκόμενες". Μαθητές με άποψη και καθηγητής ο Γιάννης, σε μία δραματική σχολή όπου η επικρατούσα άποψη είναι "τι ταλέντο αγόρι μου. Τα δίδακτρα να πληρώνει". Απόλαυση ο Γιάννης σαν αντικαταστάτης της Ιουλιέτας, Δήμητρας, με παρτενέρ ένα Ρωμαίο που "πέρασε και δεν ακούμπησε" από το ταλέντο αλλά είχε πληρώσει τα δίδακτρα (από το 20:18 έως 20:39)
Βασίλης : "Κύριε Γιάννη, έτσι όπως με βλέπετε τι ρόλοι μου πάνε;"
Γιάννης : " Έτσι όπως σε βλέπω, τίποτα".
Επεισόδιο 42: "Θα τον φάω τον Παρασκευά"  Ο Σπύρος θέλει να μπει στους κύκλους της υψηλής διανόησης για να "φάει" τον Παρασκευά, επαγγελματικό του αντίπαλο. Ο Γιάννης του γνωρίζει τον φίλο του Κωνσταντέν, άνθρωπο των κυκλωμάτων της τέχνης και της υψηλής διανόησης. Σου έχω ξαναμιλήσει Σοφάκη γι 'αυτό το επεισόδιο. Η Παπαδοπούλου απλά "ζωγράφισε". Οι δήθεν διανοούμενοι  και οι άβουλοι οπαδοί τους που δέχονται όποια βλακεία τους ορίσουν ως πρωτοπορία, μόνο και μόνο για να μην τους πούνε άσχετους. Δεν θα πω ξανά ποιο κομμάτι μου αρέσει περισσότερο. Απλά πρέπει να το δεις όλο. Το ζουμί πάντως είναι σε μία φράση του Βλάση
"Οι διανοούμενοι είναι σοβαροί άνθρωποι. Αυτός είναι για γιαούρτια."
        Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω το κόλλημα που έχω με τους Απαράδεκτους. Να σου πω κάτι όμως Σοφάκη. Δεν ξέρω κι αν θέλω. Αξίζουν. Μπροστά για την εποχή τους και πάντα επίκαιροι. Λείπει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Εύχομαι γρήγορα να βρει λόγο για να μας ξαναδώσει τον καλύτερό της εαυτό. Κι ας έχει φύγει ο Βλάσης, ας το έχει "αφορίσει", ο πολύς πλέον, Μπέζος κι ας το έχει ρίξει ο Παπαδόπουλος στα Σαββατιάτικα βραδινά τσουγκρίσματα, οι "Απαράδεκτοι" δεν θα πεθάνουν ποτέ. Όσο παλιώνουν τόσο καλυτερεύουν. Σαν το κρασί ένα πράγμα.
      Πολύ με βοήθησε η κουβέντα μας Σοφάκη. Αυτά τα μικρά διαλείμματα θα μας σώσουν τελικά. Να προσπαθούμε να τα κάνουμε πιο συχνά.

    Σε χαιρετώ Σοφάκη μου.

   Καλή σου νύχτα και καλή εβδομάδα.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Από την Φραπεδούπολη με αγάπη.

Αγαπημένη μου Σόφη,

 
Φραπέ, θάλασσα και Πύργος.
Θεσσαλονίκη! Τι να πει κανείς γι' αυτή την πόλη. Οι επισκέπτες λένε πάντα όλα τα κλισέ που οι δημοσιογράφοι έχουν εφεύρει: ερωτική, μυστηριώδης και "γεια σου γκαρντάσι,πάμε για κανένα τσίπουρο". Από την άλλη αν ρωτήσεις τους μονίμους θα μιλήσουν για τις τρύπες του μετρό, την μόλυνση, τις χαμένες ευκαιρίες. Σήμερα όμως Σοφάκη θα κουβεντιάσουμε για μία άλλη πιο ελαφριά πλευρά αυτής της πόλης. Ο καιρός είναι υπέροχος και ο ήλιος λαμπερός. Και με τον ήλιο και την θερμοκρασία να ανεβαίνει τι έρχεται Σοφάκη; Το εθνικό μας ρόφημα: ο frappe ή κατά το ελληνικότερον, φραπές.

Από την Θεσσαλονίκη στην Τυνησία.
Φωτογραφία που έβγαλα σε μία όαση
καταμεσής της ερήμου το 2005.
    Ποιος είναι πιο αρμόδιος να μιλήσει για φραπέ από έναν Θεσσαλονικιό; Άλλωστε το, κατά τα άλλα όχι και τόσο κολακευτικό τοπωνύμιο, Φραπεδούπολη δεν βγήκε τυχαία. Ξέρεις Σοφάκη ότι η πρώτη φορά που το καλαμάκι βούτηξε στην θάλασσα από καφέ και ανακάτεψε τα παγάκια, ήταν εδώ στην Θεσσαλονίκη; Μάλιστα. Η ιστορία λέει ότι το 1957, στο περίπτερο 10 της Δ.Ε.Θ,παρουσιάζονταν από τη Nestle ένα σοκολατούχο ρόφημα για παιδιά. Για να γίνει έβαζαν γάλα με κακάο και στη συνέχεια το ανακάτευαν σε ένα σέικερ. Ένας υπάλληλος, ονόματι Δημήτριος Βακόνδιος, αποφάσισε να πειραματιστεί και να δοκιμάσει να κάνει κάτι ανάλογο με καφέ και κρύο νερό, μιας και δεν έβρισκε ζεστό. Έβαλε καφέ, ζάχαρη, νερό, το χτύπησε και όταν άνοιξε το σέικερ γεννήθηκε το πιο δημοφιλές ελληνικό κρύο ρόφημα. Όσο για το όνομα.Το γαλλικό, σύντομο κι εύηχο Frappe (=χτυπημένο ) ταίριαζε στην ξενολατρεία της τότε εποχής και αποδείχθηκε μία πολύ καλή επιλογή από τη Nestle.
     Εδώ λοιπόν ξέρουμε από καλό φραπέ όπως ο Μυτιληνιός από καλό λάδι. Για να εξετάσεις την ουσία της φραπεδοφιλοσοφίας πρέπει να γνωρίζεις τα τρία μέρη που την απαρτίζουν. Το γευστικό, το ηχητικό και το σημειολογικό.
1. Γευστικό: Η γεύση είναι κάτι υποκειμενικό. Άλλος θέλει πολλή ζάχαρη, άλλος όχι, άλλος βάζει γάλα κι άλλος το θέλει πικρό και μπαρούτι. Αυτό όμως που είναι γενικά αποδεκτό είναι ότι για έναν ωραίο και με σωστή πυκνότητα αφρού, φραπέ χρειάζονται τα εξής: πρέπει ο καφές στο κουταλάκι να είναι "βουναλάκι", το νερό για το χτύπημα περίπου ένα δάχτυλο, το χτύπημα να μην διαρκεί πάνω από 10 δευτερόλεπτα και τα παγάκια να μην είναι παραπάνω από τέσσερα. Για τους λάτρεις της τελειότητας ένα πρόσθετο tip είναι ότι πρώτα ρίχνουμε στο ποτήρι τον καφέ και μετά τη ζάχαρη για να μην κολλήσει στον πάτο.Με αυτές τις απλές οδηγίες, η απόλαυση είναι δεδομένη.
2. Ηχητικό: Το καλαμάκι βουτάει και βρίσκει τη θέση του ανάμεσα στα παγάκια. Η ανάδευση ξεκινά και σε κάθε κίνηση ο ήχος από τα μεταξύ τους χτυπήματα, αλλά κυρίως στα τοιχώματα του γυάλινου ποτηριού, φέρνει το καλοκαίρι ακόμη πιο κοντά. Ονειρικός ήχος. Ανά την Ελλάδα υπάρχει άμεση σύνδεση του φραπέ με το καλοκαίρι. Εδώ στη Θεσσαλονίκη παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή καθώς έχει άρρηκτα συνδεθεί με τις "σαν την Χαλκιδική δεν έχει" παραλίες. Αυτό από μόνο του φτάνει.
3. Σημειολογικό: Εδώ το "πάμε για καφέ στην παραλία" μπορεί να σημαίνει τρία πράγματα. Λαχταρήσαμε καφέ και χαλαρή κουβέντα με θέα το απέραντο γαλάζιο, έχουμε αγοράσει κάτι καινούριο και ψάχνουμε αφορμή για επίδειξη στο νυφοπάζαρο της Λεωφόρου Νίκης ή ο καιρός είναι τόσο καλοκαιρινός κι εμείς θέλουμε να πνίξουμε την πίκρα μας που δεν μπορούμε να είμαστε σε κάποια παραλία. Και στις τρεις περιπτώσεις συνήθως ο φραπέ είναι αυτός που μας συντροφεύει.
    Στην Φραπεδούπολη όταν λέμε "ένα φραπέ φιλαράκι" είναι σαν να δίνουμε το στίγμα. Γκαρντάσια, ότι και να με κάνετε εγώ θα τα λύνω όλα (το "λ" παχύ ) με ένα ποτήρι φραπέ ή άμα λάχει κι ένα τσίπουρο. Χαλαρά! Τόσο χαλαρά που φτάσαμε ο καφές αντί να μας ξυπνάει, να μας κοιμίζει ακόμη περισσότερο. Κι όταν έρχεται η ώρα και το καλαμάκι ρουφάει αφρό, ξυπνάμε απότομα και ψάχνουμε να βρούμε πως το κακό "Αθηνοκεντρικό κράτος " μας ήπιε τον φραπέ. Γιατί εδώ ψηλά, αυτό φταίει για όλα. Από τα μισοτελειωμένα έργα, μέχρι για το ότι ο Π.Α.Ο.Κ δεν παίρνει πρωτάθλημα. Αυτό όμως Σοφάκη είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα που θα την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν έρχεται η άνοιξη και από κοντά είναι το καλοκαίρι. Ας μείνουμε εκεί.

Από την Φραπεδούπολη με αγάπη.

Καλό σου βράδυ Σοφάκη. Σε φιλώ.


Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Η κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός Μπουτάρης και άλλα παραμύθια.

Αγαπημένη μου Σόφη,

 
Μια και η προηγούμενη κουβέντα μας είχε να κάνει με ένα παραμύθι σκέφτηκα να μην φύγω πολύ από το θέμα. Σήμερα θα σου πω μία ιστορία που την άκουσα με τα αυτιά μου. Ξέρεις πως γίνονται τα πράγματα με τις ιστορίες. Κάποιος τη ζει, έπειτα τη διηγείται προσθέτοντας λίγο δράμα, ο επόμενος που θα την διηγηθεί κάτι θα ξεχάσει και στη θέση του θα προσθέσει κάτι άλλο που μπορεί να του είναι πιο αρεστό. Φτάνουμε έτσι πολλές φορές να μιλά κάποιος για βαφτίσια και ο τελευταίος να λέει για γάμο. Σαν το σπασμένο τηλέφωνο ένα πράγμα.
    Εγώ θα σου διηγηθώ κάτι που άκουσα πριν από ένα μήνα περίπου περιμένοντας την σειρά μου στο ΙΚΑ. Το σκηνικό γνώριμο. Ένα τσούρμο άνθρωποι με τα αριθμημένα χαρτάκια στο χέρι, να περιμένουν τη σειρά τους για να εξυπηρετηθούν. Μπροστά μου δύο κυρίες, κοντά στα σαρανταπέντε. Κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων. Σε κάποια στιγμή στην κουβέντα ακούστηκε το όνομα Μπουτάρης. Ναι, ο γνωστός. Των κρασιών και της δημαρχίας Θεσσαλονίκης. Και τότε η μία από τις δύο κυρίες τινάζει τον γιακά, φτύνει στον κόρφο της και λέει :
"Μη μου μιλάς για τον Μπουτάρη. Να ήξερες τι μας έκανε"
"Τι" ρωτάει η άλλη έντρομη.
"Στην βραδινή βάρδια 12- 6, αφού τελειώσουμε, μας βγάζει και καθαρίζουμε έξω στους δρόμους"
"Σώπα βρε! Δηλαδή μετά τις έξι το πρωί βγαίνετε και καθαρίζετε και τους δρόμους;"
" Όχι, καλέ. Εμείς κατά τις τρεις-τρεισήμισι έχουμε τελειώσει από τα μέσα καθαρίσματα"
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής
" Ααααα" έκανε η φίλη της προφανώς μην ξέροντας τι άλλο να πει.
Κάπου εκεί η μία εκ των δύο σηκώθηκε γιατί ήρθε η σειρά της. Έτσι το παραμύθι έμεινε στη μέση.
    Τι θα έλεγες Σοφάκη να το τελειώναμε μαζί. Θα σου δώσω και επιλογές:
α) Ο "κακός Μπουτάρης" ζητάει συγνώμη από την Κοκκινοσκουφίτσα, που της ζήτησε να συνεχίσει τη δουλειά και να διακόψει τον καφέ της. Της χαρίζει μία καινούρια καφετιέρα και φρέσκο καφέ με άρωμα φουντούκι, αγκαλιάζονται και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
β) Ο "κακός Μπουτάρης" ζητάει από τον Παπουτσωμένο Γάτο να έρθει να βοηθήσει την Κοκκινοσκουφίτσα. Να καθαρίζει τρεις ώρες στο δρόμο και τις υπόλοιπες τρεις να "θάβουν" μαζί την Χιονάτη. Ο Γάτος δέχεται και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς με έναν ακόμη παραπανίσιο υπάλληλο, καλύτερα.
γ) Ο "κακός Μπουτάρης" τρώει την Κοκκινοσκουφίτσα και ησυχάζουμε όλοι.
    Για να σε βοηθήσω να διαλέξεις Σοφάκη θα σου δώσω και μερικά tips. Τον Μπουτάρη τον γουστάρω πολύ. Έχω διαφωνήσει πολλές φορές με επιλογές του, αλλά αν ψήφιζα στον Δήμο Θεσσαλονίκης αυτόν θα ψήφιζα. Μ'αρέσει αυτό το βλέμμα "του κρασιού" που έχει. Στην προκειμένη, παρόλα αυτά, δεν έχει καμία σχέση η συμπάθεια που νιώθω. Εδώ δεν παίζουν τα πρόσωπα.
    Να σου πω ακόμη Σοφάκη πως το μόνο που θα δεχόμουν σαν δικαιολογία για την τόση αγανάκτηση της υπαλλήλου του Δήμου, θα ήταν ίσως ο έμφυτος φόβος του ανθρώπου για τη νύχτα. Πάντως δεν την άκουσα να παραπονιέται γι'αυτό. Για το ότι της έβαλαν δουλειά να κάνει μέσα στο ωράριο της, γι'αυτό παραπονέθηκε. Κάτι τέτοιο, στον ιδιωτικό τομέα, θα θεωρούνταν από αναμενόμενο έως φυσιολογικό. Μάλιστα εκεί θα μπορούσαν πολύ εύκολα να φτάσουν και στο άλλο άκρο και να πουν σε υπάλληλο ατάκα όπως  να ειδοποιείς από την προηγούμενη μέρα όταν είναι να λείψεις". Λογικό; Όχι, όταν ο λόγος που έλειπες ήταν επειδή ανέβασες πυρετό το πρωί πριν πας στη δουλειά! Έχει γίνει, δεν τα βγάζω απ ' το μυαλό μου. Προσοχή! Δεν προκρίνω την ασυδοσία του ιδιωτικού τομέα. Ούτε θέλω τον αποδεκατισμό του δημόσιου τομέα. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν πραγματικά και παράγουν έργο. Αυτούς τους κάποιους χαραμοφάηδες όμως που ταΐζω, αυτούς όχι, δεν τους θέλω.
    Τώρα το αν θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, θα δείξει. Προς το παρόν ζούνε αυτοί καλά κι εμείς ελπίζουμε στα καλύτερα. Περιμένω να μου πεις τι θα διάλεγες για τέλος του παραμυθιού.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

    Καλή σου νύχτα.

    

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Για τις γυναίκες.

Αγαπημένη μου Σόφη,

Σήμερα θα σου πω ένα παραμύθι. Το άκουσα χθες το βράδυ από την κυρία Ροδιά, δασκάλα στα παραμύθια και μέρα που ήταν  είπα να το μοιραστούμε.
" Ήταν μία φορά κι έναν καιρό, πολύ πολύ πολύ παλιά, τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμη ρόπαλα, ένας άντρας και μία γυναίκα. Ζούσανε σε ένα μικρό καλύβι στην κορυφή ενός ξέφωτου. Ο άντρας έπαιρνε το τσεκούρι του κάθε πρωί κι έβγαινε στο δάσος. Η γυναίκα έμενε στο καλύβι κι έκανε δουλειές. Συμμάζευε, καθάριζε, μαγείρευε. Ήταν όμως δυστυχισμένη. Κάθε βράδυ όταν ο άντρας επέστρεφε από το δάσος, έκλεινε την πόρτα, σήκωνε το μανίκι, έπαιρνε το ρόπαλο, πήγαινε σ'εκείνη τη γωνιά που η γυναίκα είχε ζαρώσει και την χτυπούσε. Κι έπειτα τη φιλούσε. Και τα γένια του ήταν σαν αγκάθια στο πρόσωπό της. Αυτός ήταν ο τρόπος του να της λέει καληνύχτα. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Εκείνη ούτε είχε σκεφτεί να του αντιμιλήσει. Έφευγε εκείνος κάθε πρωί για το δάσος κι εκείνη έμενε στην καλύβα να συμμαζέψει, να μαγειρέψει, να κλάψει.
    Πέρασαν 1000 μέρες, 1000 νύχτες κι έφτασε η άνοιξη κι εκείνη την ημέρα που έβλεπε τον άντρα της να φεύγει με το τσεκούρι στα χέρια, ένιωσε μέσα της μία ζέστη ν'ανεβαίνει στο σώμα της και κάτι να σκιρτάει, να κινείται. Ένα παιδί. Ένα παιδί μες στην κοιλιά της. Τι ευτυχία! Αλλά τι κρίμα.
-Πως θα καταφέρω να το προστατεύσω απ' τον άντρα μου, θα το σκοτώσει πριν καν γεννηθεί. 
Όλη μέρα σκεφτόταν τι να κάνει. Το βράδυ έρχεται ο άντρας της, δίνει μια κλωτσιά στην πόρτα, μπαίνει μέσα, σηκώνει το μανίκι του, αρπάζει το ρόπαλο και πηγαίνει προς το μέρος της.
-Αφέντη περίμενε. Άκουσα μία ιστορία, άκου να σου την πω και μετά με δέρνεις, είπε η γυναίκα.
Δεν ήξερε τι να του πει. Ανοίγει το στόμα της κι αρχίζουν να βγαίνουν χιλιάδες λέξεις. Δεν ήξερε πως τα κατάφερε αλλά όλο το βράδυ αυτός, έμεινε να την κοιτάζει μαγεμένος. Μέχρις ότου ήρθε το πρωί. Πήρε το τσεκούρι, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε για το δάσος. Το βράδυ γύρισε στην καλύβα, ανοίγει την πόρτα, σηκώνει το μανίκι, αρπάζει το ρόπαλο...
- Περίμενε να σου πω, έχω ακόμη μία ιστορία, του είπε και οι λέξεις άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της μέχρι που ήρθε το πρωί.
    Έτσι πέρασαν εννέα μήνες. Κάθε βράδυ με ιστορίες κι εκείνος να την κοιτάζει μαγεμένος και να ξεχνάει να την χτυπήσει. Και στους εννιά μήνες γεννήθηκε ένα παιδί κι όταν γεννήθηκε το παιδί ο άνθρωπος γνώρισε την αγάπη. Κι όταν η αγάπη απλώθηκε στη γη, απλώθηκαν κι αυτές οι ιστορίες μαζί. Ευλογημένη η γυναίκα που τις σκόρπισε, γιατί αλλιώς θα υπήρχαν τα ρόπαλα ακόμη."
    Αυτό Σοφάκη για όλες τις γυναίκες που ζουν ακόμη κάτω από το "ρόπαλο" κάθε είδους. Που δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσουν αυτό το παραμύθι που τους αφιέρωσα και που δεν θα έχει καμία επίπτωση στη ζωή τους το ότι εγώ αποφάσισα να γράψω κάτι γι ' αυτές. Ήξερα πριν χρόνια μία γυναίκα που ζούσε κάτω από το ρόπαλο, ήταν συνάδελφος και φίλη της μαμάς μου. Έκανε αγώνα να την βοηθήσει η μαμά. Θα σου πω κάποια άλλη φορά εκείνη την ιστορία Σοφάκη.
    Κι επειδή σήμερα είπαμε το παραμύθι να πούμε και μία αλήθεια. Ότι δηλαδή χρειάζεται να πάψουμε οι γυναίκες να βάζουμε τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας. Ας πούμε, να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τις γυναίκες υποψήφιες για αξιώματα. Ας πάψουμε να λέμε εμείς και όχι οι άντρες -ναι, ναι εμείς- "τσούλες" όσες έχουν πάει με περισσότερους από το μέσο όρο άντρες. Ας σταματήσουμε να αναπαράγουμε την απαίσια φράση " ε, τα ήθελε ο κώλος της με αυτά που φορούσε". Ε, όχι ρε άνθρωποι, σερνικοί και θηλυκοί, το "όχι" σημαίνει όχι ανεξάρτητα από ενδυματολογικές επιλογές. Άι, στο καλό πια! Συγχύστηκα νομίζω Σοφάκη. Άσε που νομίζω ότι είπα και πολλά. Για τέτοια θέματα οι πολλές κουβέντες περισσεύουν.
    Σοφάκη μου, σήμερα η κουβέντα μας ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσες αγωνίστηκαν γι 'αυτά που σήμερα θεωρώ δεδομένα. Είθε να σταθώ έστω και για μία στιγμή αντάξια τους. Κι αν αυτό μετράει: ήμουν άξια να βρω και να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Υπόσχομαι να μην σταματήσω να προσπαθώ και σε άλλους τομείς.

    Να έχουμε ένα καλό βράδυ.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Ερώτηση: " Πως έρχονται οι λέξεις " ;

Αγαπημένη μου Σόφη,

     Στην ερώτηση που έκανα δεν έχω να δώσω μία μόνο απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες την αναζητώ. Πολλά μπορείς να πεις και άλλα τόσα να γράψεις. Θυμάσαι Σοφάκη μία κουβέντα που είχαμε κάνει πέρυσι, περίπου τέτοιον καιρό και λέγαμε ότι θέλω να την ψάξω τη δουλειά με τη συγγραφή; Ε, λοιπόν την πήρα την απόφαση και το έψαξα. Στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη ξεκίνησα ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής για αρχάριους στο χώρο "ΟΞΥΓΟΝΟ", με δασκάλα την συγγραφέα Σοφία Νικολαΐδου. Μία εμπειρία που πέρα από το προφανές της διδαχής, είχε πολλαπλά οφέλη. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, φέροντες το ίδιο συγγραφικό μικρόβιο, πέρασα ώρες από αυτές που θέλεις να τις μεγαλώσεις για να μην τελειώσουν και είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος στην παρουσίαση του καινούριου βιβλίου της δασκάλας με τίτλο " Πως έρχονται οι λέξεις". Αυτό κι αν ήταν ωραία εμπειρία.
 

  Η Σοφία είχε την ιδέα να προτείνει στους μαθητές των σεμιναρίων (τμήματα αρχαρίων και προχωρημένων ) να οργανώσουν την παρουσίαση του βιβλίου της. Ήθελε να είναι κάτι ζωντανό, ανεπιτήδευτο και όσο το δυνατόν λιγότερο κλισέ. Έχοντας σαν δεδομένο ότι το βιβλίο αφορά την τέχνη και τις τεχνικές της συγγραφής, μας φάνηκε καλή σαν ιδέα. Το πήραμε λοιπόν στα χέρια μας  και το διαβάσαμε. Εκτιμήσαμε την αμεσότητα, την απλότητα και την αλήθεια του. Γράψαμε  ο καθένας  από κάτι, μία εμπειρία από τα σεμινάρια, ένα σχολιασμό κάποιου κομματιού από το βιβλίο, οργανωθήκαμε και τα υπόλοιπα τα είπαμε από κοντά την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, στο " ΟΞΥΓΟΝΟ" . Όλα κύλησαν όμορφα και τα χαμογέλα όσων παρακολούθησαν, αλλά κυρίως της Σοφίας, μας έδωσαν την επιβεβαίωση.

Λίγο πριν ξεκινήσει η εκδήλωση.
Περιμένοντας μέσα  στο κοινό
 για τη σειρά μας.

Σοφία Νικολαΐδου επί το έργον.
Και αυτό το χαμόγελο τα λέει όλα.

Ήμασταν περισσότεροι αλλά αυτοί βρεθήκαμε
εκεί για την φωτογραφία.
Κι επειδή η κάλυψη ήταν οπτικοακουστική (από τον συνήθη ύποπτο, τον Γιώργο μου) δεν θα μπορούσε να λείπει και το βίντεο. Ιδού λοιπόν ένα μικρό δείγμα για να ανοίξει η όρεξη http://www.youtube.com/watch?v=GXVulLACTPI . Όποιος θέλει ολόκληρο το βίντεο (σε ακατέργαστη βέβαια μορφή) δεν έχει παρά να επικοινωνήσει στο dearsofi2012@gmail.com .
    Ήταν μία βραδιά γεμάτη από στιγμές που μένουν στη μνήμη. Μερικοί άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο όνειρο, μίλησαν για κάποια που το ζει. Είναι να μην γλυκαθείς μετά;
    Σοφία, δασκάλα, ένα ακόμη ευχαριστώ.

Κι εσένα Σοφάκη μου, σε καληνυχτώ.