Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Εμείς και το φαγητό.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Τις πρώτες μέρες της ζωής του κάθε άνθρωπος κάνει τα εξής τρία πράγματα : τρώει , χέζει και κοιμάται. Αυτά είναι τα βασικά Σοφάκη. Και μεν τα δύο τελευταία είναι από τη φύση τους μοναχικά, το πρώτο όμως είναι από εκείνα που όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα.
   Πολύ, πολύ παλιά Σοφάκη τρώγαμε το κρέας ωμό και τις ρίζες άπλυτες. Μετά ο Προμηθέας, μας λυπήθηκε, κατέβασε κατά τα μέρη μας τη φωτιά  κι έτσι γεννήθηκαν τα κοψίδια στη σχάρα. Έπειτα , μερικές εκατοντάδες χρόνια π. Χ. ,κάτι καλοί κύριοι από την Ινδία έφεραν τα ζαχαροκάλαμα στην Ευρώπη κι έτσι φτιάξαμε το σιρόπι του μπακλαβά. Με τούτα και με κείνα το φαγητό έφτασε να θεωρείται πλέον τέχνη , απόλαυση, λόγος, αλλά και απαραίτητο συστατικό, για μαζώξεις όλων των ειδών.
     Από την μαύρη ελίτσα και το παξιμάδι της κηδείας μέχρι το αρνί στη σούβλα το Πάσχα, δεν υπάρχει έκφανση της κοινωνικής και όχι μόνο ζωής μας, που να μην έχει, έστω την πιο απλή, σχέση με το φαγητό. Το φαγητό που τρως ορίζει την εμφάνισή σου. Ορίζει την ψυχολογία που βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Αν έχεις απογοητευτεί δεν θα φας φασολάκια! Σοκολάτες θα φας. Ορίζει ακόμη και την ηλικία σου. Υπάρχουν γεύσεις που έχουν συνδεθεί με την παιδική μας ηλικία κι ακόμη και σήμερα μας συγκινούν. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνες που, όντας ενήλικες, χαιρόμαστε που απλά δεν είμαστε " υποχρεωμένοι" να φάμε για να κερδίσουμε, με τον ιδρώτα του στομαχιού μας, το παγωτό που αλλιώς θα έμενε όνειρο. Εκεί ανάμεσα στη φασολάδα, που χρειάστηκε να φάμε και στις πατάτες τηγανητές , που ευχόμασταν να τρώμε κάθε μέρα , σκέφτηκα το εξής: τι αλλάζει στη σχέση σου με το φαγητό μεγαλώνοντας και πόσα σημάδια ότι μεγάλωσες μπορεί να σου δείξει ;
     Όταν είσαι παιδί έρχονται οι γιορτές και το μόνο που κάνεις είναι να τρως και να λαμβάνεις δώρα. Τη στιγμή που θα βάλεις το πρώτο σου φλουρί στην βασιλόπιτα κάτι αλλάζει. Τώρα είσαι εσύ που ξέρεις που περίπου είναι. Εκεί που η πίτα έκανε το "κρακ" στην επιφάνεια, εκεί κάπου βρίσκεται κρυμμένο το πρώτο δείγμα τύχης που παίρνεις για την καινούρια χρονιά. Έψησες την πρώτη δική σου βασιλόπιτα. Έπειτα έρχεται το Πάσχα και πρέπει να βράσεις εντόσθια για την μαγειρίτσα ! Ω, Θεέ μου τη μυρωδιά. Μπορεί να τρώω μαγειρίτσα αλλά έπρεπε να την φτιάξω για να καταλάβω το μαρτύριο που περνάνε οι υποδοχείς οσμών του μάγειρα, μέχρι να έρθει ο άνηθος για να μπει στη σούπα και να σώσει την κατάσταση.Οι φουφούδες είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στις οικογενειακές εορταστικές συναθροίσεις.Όταν έρθει η ώρα να καθαρίσεις εσύ τη σχάρα, να ανάψεις τα κάρβουνα και να τσικνίσεις ρούχα και μαλλιά, τότε σημαίνει ότι σίγουρα δεν είσαι ο μικρότερος στην παρέα. Και στη γιορτή, στα γενέθλια, όταν πρέπει να ψήσεις εσύ τα τυροπιτάκια, έστω κι αν είναι κατεψυγμένα και να κανονίσεις για τα ποτά, τότε τα κεράκια στην τούρτα μάλλον έχουν αυξηθεί. Όχι απαραίτητα επικίνδυνα αλλά όσο να πεις δίπλα τους στην τούρτα δεν θα έχει ζαχαρωτά.
     Από την άλλη μεριά όταν μεγαλώσεις δεν ακούς φράσεις όπως "Πίτσα δεν τρώμε κάθε μέρα" ή " Πάλι γύρο θέλεις; Δεν είναι καλό φαΐ ο γύρος " . Δεν λέω να σπάσεις όλα τα μέτρα και να το ρίξεις στο junk food καθημερινά , αλλά βρε αδερφέ αν θέλεις να παρατείνεις την κρεπάλη για δύο τρεις μέρες , δεν θα βγάλει κανείς απαγορευτικό. Ωριμάζοντας ηλικιακά ωριμάζει και η αντίληψή σου για το τι είναι καλό φαγητό. Διότι άλλο να τρως μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και άλλο γαριδομακαρονάδα , άλλο σνίτσελ με πατάτες τηγανητές κι άλλο σνίτσελ αλά κρεμ με βελούδινο πουρέ, άλλο να τρως σαρδελίτσα "παντρεμένη" στην ακροθαλασσιά κι άλλο να παραγγέλνεις μπριζόλα στην ακροθαλασσιά γιατί στους παιδικούς, γευστικούς σου κάλυκες φαντάζει σαν μεγαλύτερη λιχουδιά από το μικρό γευστικότατο ψαράκι. Άσε που όπως και να το κάνουμε είναι καλύτερο να συνοδεύεις το φαγητό με το κατάλληλο αλκοολούχο, από ότι με πορτοκαλάδα και στο τσακίρ κέφι Coca cola.
    Που καταλήγουμε Σοφάκη; Μικρός ή μεγάλος το φαγητό πάντα είναι κομμάτι της ζωής μας. Αναγκαίο ή απολαυστικό, αυτό μόνο ο καθένας μας μπορεί να το καθορίσει. Και μπορεί να μην τρώμε τώρα τόση τηγανητή πατάτα, αλλά πάντα θα έχουμε μαζί μας τη μυρωδιά του σπιτιού την ώρα που έφευγε από τα χεριά της μαμάς η γενναία χούφτα και βουτούσε στο μπόλικο, καυτό λάδι.Κι έπειτα η γλυκιά μελωδία του " Έτοιμες είναι, ελάτε πριν κρυώσουν".
   Σαν να πείνασα Σοφάκη. Λέω να παραγγείλουμε μία πίτσα. Έτσι, γιατί μία πίτσα ενώνει μικρούς και μεγάλους.

    Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι


   Καλό βράδυ.
   

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Καλώς όρισες 2014.

Αγαπημένη μου Σόφη,

   Σε πεθύμησα ! Και τι χαρά που οι πρώτες κουβέντες που θα σου πω είναι ευχές. Καλή χρονιά Σοφάκη. Υγεία, χαρές κι αισιοδοξία. Είδες Σόφη; Με όλα αυτά που περνάμε ακόμη και οι ευχές έγιναν πιο απλές , με μεγαλύτερη βαρύτητα.
     Οι γιορτές κύλησαν όμορφα. Οι σκηνές και οι τόποι ήταν σαν σε επανάληψη αλλά παντού υπήρχε κάτι που έκανε τη διαφορά. Τα δύο πιτσιρίκια στο χωριό που μάλωναν πάνω από ένα παιχνίδι με πλαστελίνες (ξάδερφος κι ανιψιός), τα κάλαντα που τραγουδήσαμε όλη η οικογένεια στο τραπέζι την παραμονή των Χριστουγέννων, τα ξαδέρφια, οι φίλοι, οι κουμπάροι που γέμισαν τις μέρες και τις νύχτες μας με χαλαρούς καφέδες και νόστιμους μεζέδες, η συνεταιρική ψησταριά μπαμπά και κουμπάρου στο πατρικό μου, από το πρωί μέχρι νωρίς το απόγευμα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που μάζεψε γύρω της, στην αρχή εκ περιτροπής και στο τέλος όλους μαζί, κοντά στα δεκαπέντε άτομα, τα πρώτα Πρωτοχρονιάτικα πυροτεχνήματα που είδε ο Βασιλάκος και το ρεκόρ φλουριών που σκοράραμε σαν ζεύγος με τον Γιώργο (στις 3 κοπές βασιλόπιτας   που βρεθήκαμε, δύο φλουριά ο Γιώργος κι ένα εγώ! ).
     Τα τελευταία χρόνια οι γιορτές δεν έχουν την αίγλη που είχαν παλιά. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπουν τα υπερφίαλα ρεβεγιόν που βλέπαμε στην τηλεόραση. Δεν μου λείπει ούτε η καταναλωτική μανία πριν από τα Χριστούγεννα. Μου αρέσει που τα δώρα έχουν μεγαλύτερη σημασία αν και φθηνότερα. Όχι ότι δεν απολάμβανα το ότι μπορούσα να αγοράζω ακριβότερα δώρα για τους αγαπημένους μου, δεν είμαι υπεράνω χρημάτων. Μάλλον έχω την ικανότητα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με αυτά που έχω. Αρκετά χρήσιμη για την εποχή μας θα έλεγα. Αυτό που μου λείπει Σοφάκη είναι τα χαμόγελα και η θετική ματιά. Αυτό μου λείπει. Έστω κι αν μία ωραία μέρα με φίλους μπορεί να με κάνει να ξαναβρώ αισιοδοξία δεν μπορώ να χαρώ όταν δεν είναι συλλογική.
    Μου αρέσει να μαζεύω εικόνες από τις γιορτές και να τις φέρνω στο νου μου όταν τελειώνουν. Φέτος το αγόρι μου κράτησε πολλές από αυτές τις στιγμές στη φωτογραφική μηχανή και λέω να μοιραστώ μερικές μαζί σου Σοφάκη. Έτσι για το καλό.

Από το τζάκι μας.
Καφές μετά το φαγητό σε κούπα μέσα στο πνεύμα.
Της Πρωτοχρονιάς. Από το μπαλκόνι στο πατρικό μου.












Η πρώτη από τις τρεις. Από τα χεράκια μου παρακαλώ.


Επίσης από τα χεράκια μου. Είναι τόσο νόστιμα όσο δείχνουν.
                                                                                                                                                           








Τρελός made by koumparos Mike Αη Βασίλης

       Και με αυτές τις εικόνες θα σε αφήσω Σοφάκη. Αλλά επειδή αυτή η πρόταση μου θύμισε κλείσιμο από δελτίο ειδήσεων θα σου ζητήσω να την αγνοήσεις και να λάβεις υπόψιν τα παρακάτω
     Να έχουμε μία ελπιδοφόρα χρονιά. Να κρατήσουμε άθικτη την υγεία μας και να έχουμε δύναμη να ¨πολεμήσουμε¨για όλα τα σημαντικά.


     Σε φιλώ γλυκά κοριτσάκι.

     Καλή σου νύχτα.

     ΥΓ Να μου φιλήσεις τη μαμά μου. Μου έλειψε.